Eens per week sta ik voor school te wachten. Ik zorg ervoor dat ik op tijd ben, want hij mag niet naar buiten komen en mij niet zien. Hij rekent op me. Ik wacht tussen jonge vaders en moeders en hier en daar ook een grootouder en doe mijn best daar enorm levendig te staan. De trainer van het jonge team van SDZ (Samenspel Doet Zegevieren) is er ook. We bespreken tactiek en vorderingen. Ik zeg dat ik zaterdag helaas niet naar de wedstrijd kan komen wegens verblijf aan zee.
Oefeningen in geduld zijn nuttig, vooral als je besluit wachttijd productief te besteden: iets in je hoofd nemen en daarover nadenken, waar je normaal niet toe komt, omdat je veel te druk bent met van alles. Is trouwens een prima vraag tijdens wachttijd: is het nodig dat ik het zo druk heb met van alles? Je hoeft je maar losjes op het antwoord op die vraag te concentreren en je kalmeert meteen al.
Wie vindt dat ijdelheid ook iets fascinerends heeft, kan zich verheugen op het premierschap van Ronald Plasterk. Die enkeling was natuurlijk al verwend met Jan Peter Balkenende, de matigste premier sinds de oorlog, maar vergeleken met Plasterk een toonbeeld van bescheidenheid. Voordeel is wel dat Plasterk nooit in de war zal raken door kritiek, hoe stevig ook, want daarvoor is hij te vervuld van zichzelf, hij heeft daar echt geen ruimte voor. Ik geloof dat hij dat zelf ook weleens gezegd heeft en hij weet natuurlijk over wie hij het heeft.
Al bijna vijftig jaar denk ik soms aan haar zonder dat wist hoe ze heette. Dat ik nu haar naam ken, komt doordat ik las dat ze zaterdag overleed. Ik denk aan haar als ik op een zomerse avond over het strand loop en naar de zee kijk, wat ik graag doe. Ik heb het over de Amerikaanse actrice, vooral stuntvrouw, Susan Backlinie, die een kleine rol heeft in de grootse horrorfilm Jaws, die Steven Spielberg maakte van het boek De zomer van de witte haai van Peter Benchley. Ik noem de titel hier omdat ik houd van titels waarin zomer voorkomt.
“Je kijkt niet of je er zin in hebt.” In de vroege ochtend ben ik op weg naar huis met een doos wijn, aan een hengsel. Sommige producten lokken áltijd commentaar uit.
Terwijl ik gisteren in de zeldzaam zachte ochtendzon kranten zat te lezen, struikelde ik over een theorietje dat tijdens de sportbeoefening daarna maar niet uit mijn hoofd wilde. Ging over de formatie. Wil ik het liever niet over hebben, want bij die oersaaie dynamiek begin ik me meteen te vervelen. Maar goed, deze week zou er een einde aan kunnen komen. Kúnnen. Hoe dat einde er uitziet, daarvan heeft bijna niemand een idee, maar de vier partijen zullen het gelúkt vinden.
Een demonstratie is niet iets waarvan je droomt, maar als ik dat wel zou doen, liep ik vast mee in een lange stille tocht, met minstens 100 duizend anderen, tegen alle oorlogen waar ook ter wereld. Ons zwijgen was ijzingwekkend en dwingend. Als je gewelddadig tegen geweld protesteert, mag je jezelf eigenlijk geen vredesactivist noemen, je maakt je intenties belachelijk. Misschien moet ik dat genuanceerder zeggen, maar ik weet niet hoe. Soms heb je geen idee van wat je in het lawaai in de wereld om je heen kunt betekenen.
Begrijpen wil ik het niet, maar in een Machtig Systeem is érg veel over je bekend, wat je graag eet, waarvoor je speciale belangstelling hebt, of je vaak naar het theater gaat enzovoort. Die informatie zorgt ervoor dat je ongevraagd mailtjes krijgt waarin allerlei onzin wordt aangeboden. Dat je tot op zekere hoogte een open boek bent, vond ik eerst alarmerend, maar het kan me inmiddels niet meer schelen. “Je houdt dat soort dingen toch niet tegen, jongen,” zou mijn moeder zeggen.
Had iets aandoenlijks, de twee informateurs die aan een kleine tafel in de hoek de grote formatietafel observeerden. De partijleiders moesten zelf volwassen praten. Leek een beetje op een therapeutische sessie: “Ja, Geert, sorry dat ik je even onderbreek, maar ik zie al een kwartier dat je lichaamstaal iets anders laat horen dan wat je zegt.”
Wie een tijdje geleden de televisieserie De Joodse Raad zag, zal daaraan nog vaak denken, aangrijpend verhaal, meeslepend verteld, briljant geacteerd. De schrijver ervan, Roos Ouwehand, schreef een vervolg dat zich afspeelt in 1946, over hoe het gegaan is met mensen die we leerden kennen in de serie en van wie er sommigen terugkeerden in Nederland. Titel: De Terugkeer.
