Bloemenvrouw

Een emotie heb ik nog nooit als een bezigheid beschouwd. Meer iets dat je overkomt. Van de dokter moet ik mijn bezigheden noteren. Hij heeft een lijstje van voorbeelden gegeven, zoals traplopen en naar bed gaan. Emoties staan ook op dat lijstje. 
Het is allemaal om na te gaan hoe het zit met mijn hart. Daarom draag ik ook een dingetje (`kastje’) onder mijn kleren en elektroden. Is maar even, 2 dagen. En ik heb dus een lijst waarop ik van alles moet noteren, bijvoorbeeld: 13-13.30 uur supermarkt, zware tas. Dit soort aantekeningen staan me nogal tegen, maar ja, wat moet, moet. 
Een paar instructies zijn raadselachtig. Over de emoties bijvoorbeeld. Wat is een emotie? Heb ik me nooit enorm afgevraagd. Dat ik ze heb, vond ik genoeg. Ik kan er niet altijd goed mee uit de voeten, maar dat probeer ik te leren. 
Ik kocht bloemen bij de bloemenkraam. De vrouw die daar werkt, legde me uit hoe de bloemen behandeld moesten worden. Dat deed ze met warme aandacht. Ik merkte dat mijn emoties zacht over elkaar heen tuimelden. Hoe moest ik die noemen? Kwam het door de bloemenvrouw met de bleke huid en melancholieke ogen? Door haar tere uitleg? Waren het de bloemen die in de woorden van de vrouw een beetje leken op mensen met een broze gezondheid? Kwam het door ons tweeën, in de schemering van de namiddag? Kon ik natuurlijk niet allemaal schrijven op het papier van de cardioloog.
Ik moet ook noteren welke klachten ik heb. Heb ik niet. Maar dat staat er ook: “Schrijf ook op als u geen klachten hebt. Vermeld ook hierbij het tijdstip.” 
Wat is een klacht? Ik houd me niet zo bezig met klachten. Zo ben ik niet opgevoed. “Zonde van je tijd,” zeiden mijn ouders. Ah, daar voel ik weer een emotie.