Bootje

Wanneer ik een foto van een topman tegenkom, en dat is vaak het geval want er zijn veel topmannen, denk ik altijd: nou, het is niet aan hem te zien dat hij blij is topman te zijn. Nét te ernstig, vaag verongelijkt, vreemd geconcentreerd, veel belangrijk geld in gedachten, privé en zakelijk.
Mijn vrienden- en kennissenkring is een kakelbont gezelschap, maar er zit geen topman bij, althans niet een topman zoals in de media bedoeld wordt. Ik denk ook niet dat een topman aandacht voor ons kan opbrengen en onze manier ons te ontspannen vindt hij tijdverlies. 
Ik heb weleens een topman ontmoet, op een congres waar ik een verlichtend praatje moest houden. Ja, ik stond even naast hem tijdens het lopend buffet, maar we kregen geen match, zoals dat heet. Hij deed zijn best, ik ook, maar we begrepen beiden niet waarover we het wilden hebben.
Nee, dan de topvrouw! Ander verhaal. Die hebben bijvoorbeeld altijd zin om te lachen. Je merkt ook altijd dat ze graag ook iets anders aan hun hoofd willen hebben dan het bedrijf of instelling waarin ze topvrouw zijn.
Hier in de straat woont een topvrouw die werkzaam is in Parijs, maar je vraagt je af wanneer ze daar is. Je kunt ook gewoon met haar praten over het bootje dat voor haar huis ligt. Over haar baan geen woord.
Gisteren las ik een interview met de topvrouw van de HEMA, Saskia Egas Reparaz. Die moest de ingezakte warenhuisketen nieuw leven inblazen. Is gelukt! Was veel werk, maar ze typeert dat niet als werk, nee: `nogal een klus’. Ze noemt de HEMA ook geen toko, wat een topman vast wel zou doen.
Duurzaamheid houdt ze ook in de gaten. Ze heeft het bijvoorbeeld over de doorgeefmuts. Geen idee wat dat is, maar in zo’n muts krijg je dan zin.