Bordes

Op een receptie ontmoet ik een vrouw die ik me herinner van langer dan veertig jaar geleden. Ja, ergens in het begin van de jaren zeventig zie ik haar in die herinnering, een feest in een groot huis ergens in het diepe zuiden van het land, het was zomer. Leuke vrouw, mijn leeftijd, niet veel ouder geworden. Dat laatste zeg ik ook, als we elkaar een hand hebben gegeven. Aan haar is ook te zien dat ze zoekt naar een herinnering. Ze lacht en zegt: “Jij ook niet.” Dat laatste is natuurlijk onzin, maar van haar vind ik het echt, wat zij waarschijnlijk onzin vindt. 
Zoals dat vaak gaat met mensen die elkaar erg lang niet gezien hebben, proberen we te focussen op een moment dat we beiden op kunnen roepen. We komen op dat feest terecht, zij herinnert zich details, ik ook, inderdaad, een prachtig feest. Dan hebben we het even over hoe het gaat met onze levens. 
Ondertussen denk: er was nóg iets, maar hoe zat dat ook alweer? Andere mensen voegen zich bij ons, we verliezen elkaar weer uit het oog, het is een drukke receptie. 
Als ik wegga, zie ik haar weer. We geven elkaar een hand, zeggen `tot ziens’, weten natuurlijk niet of dat ooit nog gebeurt en dan moet ik het vragen: “Zeg, hebben wij die avond niet enorm staan zoenen op het bordes?” Het waren rommelige dagen, toen. Misschien was er nog wel meer aan de hand, maar daarover durf ik niet te beginnen. Ze kijkt me een paar seconden aan.
“Nee,” zegt ze dan, lachend. Wat ik misschien niet moet zeggen, is eruit voordat ik er erg in heb: “Jammer.” 
Ik wacht haar reactie niet af, maak me snel, maar nog nét waardig uit de voeten en onderweg naar huis, vraag ik me af of ik niet hartstikke fout bezig was met dat ene woord. Glad ijs, dat zeker.