Broekzak

Er zijn berichten met een tragische schoonheid. Dit komt van ver weg, uit Almere. Daar stapte een wethouder op nadat hij ervan beschuldigd was onbetamelijke berichten te hebben gestuurd naar een journalist. De wethouder zegt dat zijn vrijwillige ontslag het gevolg is van mediadruk. Maar volgens hem is er niets vastgesteld. 
En nu komt de tragische schoonheid: de wethouders zou telefonisch contact hebben gehad met de journalist. Het bericht vermeldt niet hoe, maar in dat contact is dus iets onbetamelijks gezegd. Het was echter een broekzakgesprek. Woord ken ik: je hebt het telefoontje in je zak en drukt per ongeluk een nummer in. Kan gebeuren. Wat ik nog niet ken is dat er dan ook een gesprek ontstaat. Vanuit de broekzak dus, zonder dat je het in de gaten hebt. 
De wethouder beweert echter dat het zo is gegaan. Hij zat op de wc en toen benaderde de telefoon de journalist onbetamelijk. Genoeg over deze wethouder. Laten ze het in Almere gaan oplossen, hebben ze daar ook iets te doen. 
We leren hier minstens twee dingen van. Ding één is dat het bedenken van een smoes niet iets is wat je al te losjes moet doen. Een smoes moet overtuigend werken en geen vragen oproepen, in dit geval bijvoorbeeld: hoe kan het? (Ook een beetje: waarom uitgerekend op het toilet?)
Ding twee heeft te maken met iets wat ik graag wil uitdragen, maar dat is persoonlijk, dus ik weet niet of ik mag zeggen dat we er wat van kunnen leren: laten we die telefoontjes alléén gebruiken voor een kort, zakelijk bericht, bijvoorbeeld hoe laat een afspraak is of om die afspraak af te zeggen, zulke zaken. Je kunt er even onbetamelijk bij hijgen, maar de mogelijkheden zijn verder beperkt. Alles wordt er beter van.