Buitenwereld

Paar jaar geleden moest ik een lezing geven in een klein dorp in het noorden van het land, in een cultureel centrum met een sterke streekfunctie, ongeveer 120 vrouwen die nog niet zo lang geleden plattelandsvrouwen heetten. De lezing begon om 2 uur en ik was te vroeg en wandelde door het dorp, om de tijd te doden, zoals dat heet, wat ik als kind al een merkwaardige uitdrukking vond. De tijd leek daar bovendien al dood, want er was niemand te zien. De meeste huizen zagen er redelijk nieuw uit, ook duur, maar dat geld had weinig met goede smaak te maken. Tegen nogal wat voordeuren stond de leesmap te wachten om te worden opgepakt, maar ja, wie deed dat? 
Ik merkte dat ik die leesmap een troostrijke voorziening vond. In het dorp gebeurde nauwelijks iets, de buitenwereld was ver weg. Maar in de leesmap zaten signalen die op een ander leven wezen. 
Ik wist niet dat de map nog bestond, maar toen dacht ik: misschien alleen daar.
Dat is echter niet zo, want al twee keer hoorde ik deze dagen op de radio een gezellige stem reclame maken voor de leesmap, telkens op een vroeg uur, dus blijkbaar is de doelgroep mensen die vroeg uit de veren zijn. De leesmap is dus nog steeds een nationaal ding. Ik ken niemand die er gebruik van maakt, maar dat zegt niets. 
In de wijk van mijn kindertijd lag de leesmap bij de kapper op de hoek. Aan afspraken deed die niet, je ging er naar binnen en dan was het afwachten. Mij maakte het niets uit, ik verdween in de leesmap. Het was vooral het tijdschrift De Lach dat mijn aandacht dwingend opeiste, maar ik kon er niet te openlijk in bladeren, want het was voor boven de 18. Maar ik zag terdege in dat wat er echt gebeurde, niet in mijn directe omgeving was.