Chips

Graag wil ik goed bezig zijn. Ja, wie wil dat niet, denk ik er meteen bij. Maar volgens mij zijn er mensen van wie het niet per se hoeft. De mensen die ik ken, willen het gelukkig wel, ieder op geheel eigen wijze – dat laatste moet je erbij zeggen. Ik dus ook, maar soms vraag ik me af waarvóór ik het doe, terwijl dat een vraag is die ik me helemaal niet wil stellen. 
Laat ik concreet woorden: afvalscheiding. In mijn buurt kun je met het groene afval nergens terecht, wel voor glas, papier en plastic. Dat plastic kun je op minder plaatsen achterlaten dan papier en glas, maar dat geeft niet.
Over het plastic afval hoor en lees ik van alles wat ik helemaal niet wil weten. Het ergste is dat het niets uit zou halen als we het scheiden. Kan ik niet geloven en wat ik niet kan geloven, wil ik ook niet geloven. Zo zit geloof kort door de bocht in elkaar. 
Maar de berichtgeving, waar of niet waar, kan genuanceerder: zwart plastic bij ander vuilnis, want dat is niet te verwerken. Snap ik niet, maar dat ligt aan mij. Op school was ik bij scheikunde niet in staat me op wat dan ook te concentreren. Kon niet eens uitleggen wat scheikunde was. 
Tot nu toe zat er vaak zwart plastic bij mijn afvalplastic. Plastic bloempotten, niet om de haverklap, maar soms, ook van die plastic bakjes waarin je in de supermarkt sommige vleesproducten aangeboden krijgt. Er zal nog wel meer zwart plastic zijn, maar het schiet me nu niet te binnen. 
Plastic zakken waarin chips zitten mogen ook niet, vanwege aluminium aan de binnenkant. Ik eet thuis nooit chips, maar het gaat me om het idee.
Goed bezig zijn heeft ook een gebruiksaanwijzing. Die op je duimpje kennen is ook goed bezig zijn. Laat ik het daarop houden.