Dansen

Het moet een beter jaar worden. Dat hebben we tegen elkaar gezegd. Alsof we het een beetje belóófden. Was in ieder geval fijn het samen te hopen. En áls het een beter jaar is geworden: wat dan? Wat hebben we meegenomen van een jaar dat beter had moeten zijn dan het was, het jaar dat ons onbarmhartig overviel. Ik wilde zeggen: wat hebben we geleerd? Maar dat klinkt weer alsof het moet. Nee, meegenomen, wat hebben we meegenomen, wat hebben we in handen, vandaag op 2 januari, aan het begin van een jaar dat nog te lang is voor woorden?
Gisteren maakte ik een wandelingetje door de buurt. Eerste frisse neus van het jaar. Ik kwam mensen tegen die een wensgebaar maakten. Zonder iets te zeggen dus. Van een afstandje de hand schudden. Een omhelzing lieten zien. Kussende mond. Alles vanuit de nabije verte.
De brug hier schuin tegenover was weer gewoon een brug, maar in het eerste uur van het nieuwe jaar stonden er een stuk of twintig mensen op te dansen. Op het plein twee straten verder knalde vuurwerk de kille hemel in, ook hoorde ik de gillende sirene van de politie die daar en stokje voor ging steken, maar ik keek toch vooral naar de dansende mensen. Ik kende ze niet, ze dansten vrolijk zonder dat er muziek te horen was, grappig elegant, bijna ouderwets, niet te snel. Ze hadden ook geen oordopjes in. Nee, in hun hoofd hadden ze een eigen melodie en een eigen ritme. Ze leken zich niet bewust van hun omgeving, ze dansten gul het nieuwe jaar in, het was net alsof ze het zo geoefend hadden.
Toen ik gisterochtend over die brug liep, merkte dat ik voorzichtig danste zonder te dansen (`geen danstype’), dat ik muziek hoorde die er niet was. Goed begin. Moet me maar vaker gebeuren.