Duurste

Tijd geleden liep ik met een Vlaamse kennis door Brussel en toen een auto ons de pas afsneed, wees hij naar de inzittenden ervan: “Kijk, de koning en koningin.” Geen mens zwaaide, iedereen deed net alsof die auto ons niet passeerde. Ik vroeg of er soms iets aan de hand was. De Vlaamse kennis antwoordde: “Er is nauwelijks iemand in hen geïnteresseerd.” Ik dacht: wij boffen toch maar. Twee jaar terug in de haven van Kopenhagen: in fijn gezelschap tuurde ik naar het water toen naast ons een zwarte auto stopte waaruit een vrouw kwam. Iemand van het fijne gezelschap zei: “Ah, daar is de koningin.” De koningin stak een sigaret op en stapte in een klein bootje. Ik dacht weer: wij boffen toch maar. Hoezo boffen? Nou, wij krijgen er meer theater bij. 
Gefascineerd kijk ik bijvoorbeeld naar de verzenuwde en dierlijk lachende hoogwaardigheidsbekleders die onze koning en/of koningin ontvangen, bij een festiviteit of iets dat open moet. Morgen is het vast weer genieten geblazen, zeker als de koninklijke familie gewóón doet, er zijn zelfs mensen die dat dan `menselijk’ noemen. Heerlijk. 
De monarchie mag van mij best een onsje minder, maar ik wil me geen republikein noemen, ook omdat ik dan problemen thuis krijg. De republikeinen hebben uitgerekend dat ons koningshuis het duurste in Europa is, 20 euro per Nederlander. Baby’s dus ook en ook mensen die niet meer kunnen nadenken, iedere Nederlander. 
Ach, wat is 20 euro? Als je op een terras een lauw biertje drinkt met daarbij een broodje kwijnende rucola, ben je het ook kwijt. Nu krijg je er ook iets voor terug. Is niet precies te zeggen wat, maar dat is juist aantrekkelijk. En ja, saamhorigheid! Stelt niets voor, maar we zeggen het graag.