Geniaal

Nog steeds ben ik blij met de onderzoeksresultaten die het Centraal Bureau voor de Statistiek gisteren bekendmaakte: Nederlanders hebben weer vertrouwen in elkaar en instanties, niet alle instanties, maar de meeste. Ik weet zeker dat ik dat ook heb. Wanneer ik wantrouwen voel is dat meestal ten aanzien van een gang van zaken waaraan misschien niemand iets kan doen. 
Ik zal een alledaags voorbeeld geven: ik moet bijvoorbeeld in de telefoonwinkel zijn, want met mijn telefoontje is iets aan de hand dat niet goed is, maar ik weet niet hoe ik het moet herstellen. Ik weet zelfs niet waar ik moet beginnen met nadenken over deze kleine kwestie. 
Op de drempel van de telefoonwinkel blijf ik staan. De kans is tegenwoordig steeds groter dat je deskundigen ziet die de lachende uitstraling hebben van hulpverleners voor wie geen zee te hoog gaat. Dan loop ik door, want ik ben vol vertrouwen in de deskundigheid en vooral de sociale vaardigheden van de persoon met wie ik dadelijk in gesprek raak. 
Het gebeurt ook dat ik me meteen omdraai. Dan zie ik maar één persoon, een oude jongen met ingevet stekeltjeshaar die ongetwijfeld geniaal is, maar leeg en afwijzend voor zich uit staart. Je bent geneigd te denken dat hij iemand is `met een afstand tot de arbeidsmarkt’ zoals dat, geloof ik, heet, maar dat zal niet het geval zijn. 
Daar op de drempel heb ik hem nog niet horen praten, maar ik ben ervan overtuigd dat we elkaar niet begrijpen. Wij kunnen het niet helpen, hij niet, ik ook niet. Ik zou mijn best kunnen doen, hij ook, maar we weten waarschijnlijk niet hoe dat moet. Ik verwacht een gang van zaken waarin ik geen vertrouwen heb. Hoe dat vertrouwen te winnen? Wie neemt welk initiatief?