Geschenk

Voordat ik erg in had, las ik een artikel over de vrije wil, terwijl ik bezig was mijn sportschoenen te zoeken. De kranten lagen op tafel, een opengeslagen, De Volkskrant, en daarin stond dat artikel. Ik was geïnteresseerd in het antwoord op de vraag hoe het kon dat mijn sportschoenen onvindbaar waren, maar meer nog in de vrije wil. Ja, wat wilde ik nu?
Het artikel ging over de psycholoog en filosoof Lieke Asma die gisteren promoveerde op de stelling dat het niet te bewijzen valt dat de vrije wil niet bestaat. Ik vat het kort door de bocht samen, misschien belachelijk slordig, maar zoiets! 
Hoewel de kwestie me zeer bezighoudt, heb ik er toch spijt van dat ik erin ben gedoken, want liever vond ik mijn sportschoenen, dan kon ik tenminste lekker gaan sporten. Nou ja, lekker sporten, ik doe het omdat ik weet dat het goed voor me is, niet omdat ik het per se wil. Ik moet het anders zeggen: ik wil het wel, maar dat is omdat de zorg voor mijn conditie het eist, niet omdat ik er zin in heb. Daarover gaat het onderzoek van Lieke Asma ook, geloof ik. Ik heb er spijt van dat ik me hierin verdiep, had ik later op de dag moeten doen, na het sporten.
Lieke Asma zegt dat wanneer je op weg bent naar de supermarkt, de geur van vers gebakken brood je ertoe aanzet naar de bakker te lopen. Maar ze zegt erbij dat de vrije wil daar toch niets mee te maken heeft. Je doet alleen iets later wat je van plan was.
Wat weet ik als ik dat weet?
Ik dwaal van de krant weg, naar mijn vader in mijn kindertijd. Hij zei dat het grootste geschenk van God aan de mensheid de vrije wil was. Daarom gebeurde er niet altijd wat God zelf wil. Daar denk ik sindsdien over na. Soms wil ik dat, niet altijd. Sportschoenen!