Gespannen

Toen ik laatst schreef over mijn weerzin tegen het hárd eten van een appel in een stille treincoupé of het geritsel en geknisper van snoep- of broodzakjes, was ik even kwijt dat er een woord voor was: misofonie, wat haten van geluid betekent. Ik las er een artikel over en snapte al na een paar zinnen dat ik daar niet onder lijd. Ik kan heel goed tegen de meeste geluiden. Sommige tergen me.
In het artikel lees ik dat lijders aan misofonie `vaak een enorme spanning in hun lijf hebben’. Heb ik niet, niet altijd althans. Wel is het vreemd dat er naast die andere geluiden, er nog een paar zijn waarvan ik last heb, bijvoorbeeld het met de vlakke hand strijken over een laken. Krijg ik het ijskoud van. Gelukkig hoef je zoiets niet om de haverklap mee te maken. Die kou verdwijnt trouwens na een paar seconden.
Maar goed, ik hoef niet in therapie. Zoals altijd is het nuttig dat ik snap waar het vandaan komt. Bij dat strijken over een laken, weet ik het niet. Wat ik met dat eten heb, begrijp ik, geloof ik. Voordat de geluiden beginnen, ben ik niet gespannen. In de treincoupé zit ik in volle rust een krant te lezen of een boek. Of ik kijk naar buiten, naar het landschap dat iedere fractie van een seconde verandert. En dan komt de persoon binnen die dadelijk met een appel in de weer gaat, met knakkende happen. Ik zie het al voordat de appel te voorschijn komt.
Misschien heb ik bezwaren tegen de manifestatie. Misschien is mijn vurige wens dat iedereen een eigen ruimte heeft. Misschien moet ik me gewoon niet aanstellen.
Ik besef ineens dat het niet alleen om geluid gaat. De rugzak waaruit dadelijk een thermoskan komt en een grote plastic doos vol brood (met rucola), angstaanjagend!