Intimiteit

België bestaat niet, hoor je weleens, ja geografisch wel, maar het is geen land zoals Nederland een land is, het zijn er twee, zelfs een beetje drie, hoewel het Duitstalige gedeelte te klein voor woorden is – ik ben er ooit geweest, de meeste mensen zijn er onverstaanbaar, er wordt veel gedronken, vrij vroeg op de dag al, en in de paar restaurants die er zijn, kun je grote lappen tamelijk taai vlees eten. 
België bestaat niet, maar het Belgisch elftal wel. Wij zeggen nu ook al Rode Duivels, terwijl dat misschien alleen maar door Vlamingen of Walen of Duitstalige Belgen gezegd mag worden. Ik had het ook niet over `de Adelaars van Carthago’ toen het Tunesische elftal nog meedeed, wat inmiddels lang geleden lijkt, terwijl het maar twee weken is. Vind ik nog mooier dan de `Rode Duivels’. 
Wat ik bedoel te zeggen: het heeft met intimiteit te maken. Als een man zijn vrouw poepie noemt, wat helaas voorkomt, wil nog niet zeggen dat ik haar ook poepie mag noemen. 
Misschien zeggen we Rode Duivels omdat we ons nauw met hen verbonden voelen, wat niet zo was als Nederland meedeed. Dan waren het vast `die domme Belgen’. 
Zijn we vóór het Belgisch elftal omdat we buren zijn of willen we gewoon ergens voor zijn? Ik ben voor Engeland, ook omdat ik me meer met het land verbonden voel dan met België dat niet bestaat. Ook omdat ik goede herinneringen heb aan de zomer van 1966 toen Engeland wereldkampioen werd, de zomer van Sunny Afternoon van The Kinks. 
Vanavond de Rode Duivels tegen de Goddelijke Kanaries. Ik hoop fel op winst voor de Duivels. Die hoop maakt me licht nerveus. Die nervositeit vind ik lekker. Die nervositeit tilt me op en maakt me vrolijk. Ben er zelfs een beetje stil van.