In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Jaloers
In de stripverhalen die ik als kind las, ook in de film die ik zag, waren uitvinders mannen die eruitzagen alsof ze licht krankzinnig waren. Verkeerd dichtgeknoopte witte jas, veel te grote bril, haar dat alle kanten op spatte en een zieke lach. Uitzondering was Willie Wortel uit Duckstad, een kraanvogel met sterk menselijk trekken. Hij gedraagt zich niet krankzinnig, maar is wel wereldvreemd. Ondertussen vindt hij alles uit wat je maar kunt bedenken. Met de gebruikers van die uitvindingen, vooral Donald Duck, loopt het zelden goed af.
Uitvinders vond ik altijd verbazingwekkend, niet eens door hun uitvindingen, maar door hoe hun leven eruitzag – meestal een puinhoop.
Ik dacht daar vaak over na: je maakt iets wat nog niet bestaat, iets waaraan bijna alle mensen wat hebben, maar het is nauwelijks te doen met je om te gaan. Natuurlijk vroeg ik me af hoe dat kwam, want dat deed ik het grootste gedeelte van de tijd, me van alles afvragen. Misschien begon het wel omdat je niet tevreden was met de wereld zoals die was. Die moest jij beter maken, maar niemand wist dat dit jouw taak was, een taak die om abnormale concentratie vroeg - daarom had je geen tijd gewone kleren te kopen en af en toe je haar te kammen.
Ik ben vaag jaloers op deze beroepsgroep, ja, mijn hele leven wil ik al iets uitvinden waardoor veel om me heen anders wordt. Bijvoorbeeld een fiets waarop je geen last hebt van tegenwind. Misschien lukt me dat ook wel, maar dan moet ik daar een paar jaar over nadenken zonder iets anders aan mijn hoofd te hebben. En dat kan dus niet.
Ik lees dat in Europa de meeste uitvinders in de regio Eindhoven wonen en werken. Ik kom daar te weinig. Leek me normaal, maar dat is het niet.