Jaloers

Dat het één woord is, wist ik niet: langstzittend. Ik kwam het tegen in Trouw, in een artikel over onze premier. Die is dus langstzittend. Je zou dan zeggen dat langzittend ook bestaat, en langerzittend, maar dat is niet zo. Alleen: langstzittend. Ik zag het nooit elders, terwijl er toch meer mensen langstzittend moeten zijn. Voorzitters, echtgenoten die nauwelijks bewegen, en zo zullen er nog wel wat voorbeelden te bedenken zijn. Je komt er niet spontaan op.
Als je er even over nadenkt, is het ook een vreemd woord, langstzittend. Onze minister-president is een beweeglijke man. Graag zie ik hem een ruimte betreden, zeker een zaal waar Europese kwesties van het grootste belang aan de orde zijn. Het is dan net alsof de besprekingen dan pas mogen beginnen, maar natuurlijk moeten er eerst hier en daar handen worden geschud of kussen uitgewisseld. De premier is er een meester in de indruk te wekken dat iedereen zijn beste vriend is en ook dat hij graag met iedereen pret heeft. Dat zit allemaal in zijn lach en zijn beweeglijkheid. Ik heb er bewondering voor, sterker nog: ik ben er een beetje jaloers op, terwijl ik niet de behoefte heb waar dan ook de langstzittende persoon te zijn.
Ik ben trouwens ook geen bewonderaar van de heer Rutte als premier. In mijn bonte vrienden- en kennissenkring ken ik niemand die dat is. Laat ik voor mezelf spreken: als manager vind ik hem sterk, als regelaar uit de kunst, maar ik heb behoefte aan een leider die bezielend is, die je aan het denken zet.
Wat ik van hem geleerd heb is een zekere brutaliteit: iets ontkennen wat niet te ontkennen valt, niet krampachtig omgaan met leugens. Ik heb er nog niet veel aan gehad, maar weet dat het zomaar kan.