Kapot

Gistermorgen liep ik door de buurt, vrij vroeg, omdat ik niet lang daarna de rest van de dag binnen zou blijven. Ik passeerde de friteskraam. De uitbater ervan was vet aan het verhitten. Ik stelde een overbodige vraag, waar ik normaal op tegen ben, maar nu was die er ineens uit: of hij een beetje zin had in de dag? 
Hij keek me gewond aan en antwoordde dat het `de grootste teringdag’ van het jaar was, maar ja, hij moest wel open, “anders laat ik een berg geld liggen”. 
We hadden het even lopende zaken, wat we vaker doen, en vlak voordat ik mijn weg vervolgde, zei hij: “ Ik zag laatst je foto in Trouw. Kan dat?” Ik weet dat hij die krant aandachtig leest. Ik knikte. “Goede foto stond erbij. Ja, en als ik nu je kop zie, het was vast een oude foto.” Ik kan zoiets prima hebben, maar zei wel dat de foto vorig jaar zomer genomen was. Maar verzet was zinloos, want de uitbater stelde fel: “In een jaar kan heel wat gebeuren.” 
We wensten elkaar een mooie dag en terwijl ik verder liep, dacht ik na over wat er in een jaar allemaal kan gebeuren. Ik passeerde een pleintje waar een paar jaar geleden een leuke vrouw stond bij wie je voor 1 euro een stapeltje borden kapot mocht gooien. Als je 2 euro betaalde kreeg je wat meer borden. Als ik me goed herinner moest je de borden tegen een verplaatsbare muur gooien of zoiets. (Voor de goede orde: het was niet permanent, alleen op Koningsdag, of misschien was het toen nog Koninginnedag.) 
Het was een vrolijke gang van zaken en ze trok behoorlijk wat belangstellenden. Ik gaf haar 1 euro en terwijl ik de borden tegen het muurtje smeet, dacht ik aan van alles wat me dwarszat. En eerlijk gezegd luchtte het behoorlijk op. Zoiets mis je dan toch.