Kroonjuwelen

Op de laatste dagen van augustus toch nog een komkommerthema: gevulde eieren. Ze zijn min of meer uit ons leven verdwenen, maar ze worden gelukkig soms nog op tafel gezet.
Gisteren in de namiddag vierde een vriendin haar verjaardag. Ze zei dat het strikt eenvoudig zou houden want ze wordt geterroriseerd door tijdgebrek. We zagen het meteen: op tafel stond een witte schaal vol gevulde eieren. Natuurlijk was er ook van alles te drinken, maar verder geen zoutjes en wat zo log heet: borrelhappen.
We keken elkaar verrast en wezen er ouderwets blij naar: “Gevulde eieren!” We zijn gewend aan uitheemse kaassoorten, worsten uit alle windstreken, de onvermijdelijke sushi, visdingetjes, humus in allerlei manifestaties, een rijk palet aan pesto en ga zo maar door. De gevulde eieren leken een beetje verdwenen onder het zand van de tijd.
Ik spreek niet alleen voor mezelf, maar voor mijn hele generatie, denk ik: op iedere verjaardag waren ze er. Mijn moeder bereidde ze met grote zorg, een strikt eigen recept. Natuurlijk waren er ook toastjes met een plakje ei met daarop een piepklein beetje tomatenketchup of mayonaise. Natuurlijk waren er ook blokjes kaas met daarop een stukje ananas geprikt. En knakworstjes. En schijven leverworst. En bakjes hartstikke zoute pinda’s en later op de avond saucijzenbroodjes, soms, soms, maar in mijn beleving waren de gevulde eieren binnen dit rijke aanbod toch de kroonjuwelen.
Volgens mij dacht iedereen gistermiddag hetzelfde. We moesten ons beheersen. Eerst de glazen vullen en vrolijk drinken op de gastvrouw en haar nog vele jaren. Daarna mocht het. We wilden er ook graag over praten, maar niemand wist hoe. “Rustig aan,” riep de gastvrouw lachend.