Lakens

De eerste keer dat ik over kunst nadacht was toen een oom (geen echte oom) zei: “Dat kan ik ook.” Of misschien was het wel: “Dat kan mijn kleine zusje ook.” 
Ik was nog jong, had natuurlijk al kunst gezien schilderijen, beelden, maar had dat nog nooit iemand horen zeggen. Op tafel lag een tijdschrift opengeslagen met daarin een foto van een schilder naast een schilderij. Op dat schilderij waren een paar kleurrijke vlekken te zien. Ik keek of ik iets zag wat ik herkende, maar dat gebeurde niet. Toch bleef ik kijken en toen zei de oom dus: “Dat kan ik ook.” Of zijn kleine zusje, dat ik niet kende. Misschien had ik over de schilderijen en beelden die ik eerder had gezien, wel iets gedacht, maar dat herinner ik me niet. Dat moment wel, want ik dacht: “Maar u doet dat niet. En uw kleine zusje ook niet.” (Ook in gedachten sprak je volwassenen met u aan.) De volgende gedachte was de vraag waarom de schilder dat wel deed. Hoe jong ik ook was, ik snapte wel dat hij ons iets wilde laten zien, en dat hadden we nog nooit gezien. Volgens mij voelde ik verwondering en daarmee begint veel wanneer het over kunst gaat. 
Ik dacht daaraan toen ik uit de ramen van het Stedelijk Museum in Amsterdam witte lakens zag hangen, en op de vensterbanken kussens. Dat was het werk van de kunstenaar Marinus Boezem die dat op dezelfde plek bijna 50 jaar geleden ook al eens had veroorzaakt. Ik bleef er even naar kijken, verwonderd, en dacht aan 1958 toen we vanaf een bovenwoning (zonder balkon) naar een echt huis verhuisde mét een tuin waarin een paal stond voor waslijn. Daar wapperde even later lakens aan. Dat tafereel veroorzaakte vrolijk optimisme. Ook de geur ervan. Dat is er allemaal na 60 jaar weer!