Loopband

Het einde van het jaar nadert en dan steken altijd een paar vaste waarden de kop op. Zoals de Nationale Wetenschapsquiz op televisie, dit jaar op 29 december. Ik kijk daar meestal naar en na afloop zit ik een tijdje verpletterd voor me uit te staren: ik weet weer helemaal niets! Ik kan nog steeds best goed nadenken, ben geïnteresseerd in nogal wat ontwikkelingen op wetenschappelijk gebied, lees daar ook veel over, maar nee, dat helpt allemaal niets. Het maakt me enorm bescheiden, een prima stemming voor de laatste decemberdagen.
Je kunt nu al een beetje meedoen met de quiz door een aantal vragen te beantwoorden. Als je ze allemaal goed hebt, doe je straks niet mee met de quiz op televisie, maar je wint wel fijne, degelijke prijzen die horen bij je wetenschappelijke interesse. 
Ik las de vragen eerst snel door en toen wist ik wel hoe laat het was, daarna nog een keer en toen besloot ik maar voor straf een paar simpele karweitjes in huis te gaan doen. 
Mijn remmende probleem is dat ik vaak langer over een vraag nadenk dan over een mogelijk antwoord. Voorbeeldje: “Je loopt op een loopband en kijkt ondertussen naar het midden van een grote, zwarte schijf met witte stippen, die langzaam tegen de klok in draait. Na een tijdje val je vanzelf om. Welke kant val je op?”
Dan moet je dus een antwoord aankruisen: naar links of naar rechts of willekeurig naar links of naar rechts.
Heel raar, maar dan probeer ik me eerst de keren in mijn leven te herinneren dat ik vanzelf omviel. Ik weet dat die momenten er waren, maar hoe zat het er ook alweer mee? Er staat me bij dat het ook mogelijk is voorover te vallen. Vervolgens zie ik mezelf op die loopband. Waar ga ik heen? Waarom heb ik haast?