Lopen

Mevrouw Ploumen mag ik graag. Ze was volgens mij een uitstekend minister en ik hield van de oprechte aandacht waarmee ze sprak. Paar dagen geleden had ze het over macht. Aanleiding was de #MeToo-discussie. Ik merk dat ik daarover even niets meer kan zeggen, ik weet echt niet meer wat.
Mevrouw Ploumen sprak ook over macht in het algemeen, hoe mensen erdoor veranderen: “Je gaat op een andere manier lopen, de uitstraling wordt anders.” Zij merkte het toen ze minister werd. Ik weet niet hoe ze daarvoor was, maar haar macht drong ze in ieder geval niet op. Misschien moet ik het anders zeggen: met die macht liep ze niet te koop. Rare uitdrukking is dat trouwens.
Ik ben altijd verbaasd als macht mensen verandert. Gelukkig ben ik van niemand afhankelijk, maar ik merk het natuurlijk wel om me heen. Iemand wordt leidinggevend en dat is vanwege kwaliteiten, hoop ik. Als die persoon dan een ander iemand wordt, klopt er iets niet. Niemand durft er iets van te zeggen en dat is dan ook verbijsterend. Kun je bijna niet over nadenken, over iets niet durven zeggen.
Succes kan mensen ook veranderen. Die kunnen menen dat ze machtiger zijn dan anderen die minder succes hebben. Ik zag laatste een filmpje van een collega en mij, we lazen voor in een boekhandel in het zuiden, tien jaar geleden. Een bescheiden man was hij. Sindsdien is het de collega goed gegaan, zijn werk is min of meer hetzelfde gebleven, de kwaliteit, bedoel ik, maar hij is vaak op televisie. Dat geeft hem het gevoel machtig te zijn. Wat mevrouw Pluimen zegt: bijvoorbeeld een manier van lopen. Alsof hij altijd op weg is naar waar enorm op hem gewacht wordt. Ik moet vaak om dit soort macht lachen en daar ben ik blij om.