Macht

Zes dagen per jaar geef ik les op de Toneelacademie in Maastricht. Ik ben geen leraar, maar verheug me altijd op die korte periode. Met ongeveer tien studenten ben ik bezig met het schrijven van teksten en hoe je die brengt.
Voor de eerste lesdag vraag ik hun iets mee te brengen wat inspirerend voor hen was, lang voordat ze aan de opleiding begonnen. Ik bedoel het moment dat ze dachten: dat wil ik ook! Kan een boek zijn, een film, een liedje, een toneelstuk, van alles. Van dat moment moeten ze iets meebrengen.
Jaar of tien geleden zat er in mijn klas een meisje dat er boos uitzag en ook boos haar had, van dat wilde gekleurde haar. Ze maakte een wat stille indruk. Was benieuwd wat ze had meegebracht.
Toen het haar beurt was, vertelde ze dat ze als kind met haar ouders naar een show van Wim Sonneveld had gekeken, op een videoband. Ze had nog nooit van hem gehoord, maar haar ouders hielden van hem. Er was één lied dat haar enorm had geraakt en dat wilde ze laten zien en horen. Het was Het Dorp. Haar keuze vond ik opmerkelijk, zonder dat ik wist waarom.
Iedereen keek en luisterde met tere aandacht, het was begin oktober, een ochtend vol zacht herfstlicht. Toen het was afgelopen, waren we allemaal aangedaan. Het was niet alleen het lied, ook de omstandigheden, en ook het meisje dat ermee kwam.
Ik vroeg haar of ze kon zeggen waarom het haar zo veel deed, toen, nog steeds. Ze zei dat ze het `gewoon erg mooi’ vond, maar dat ze ook onder de indruk was van hoe Wim Sonneveld met die schoonheid een hele zaal bespeelde, ja, in zijn macht had, zonder daar ogenschijnlijk veel voor te doen.
Ik denk daar vaak aan. Overmorgen is het honderd jaar gleden dat hij werd geboren, Wim Sonneveld.