Omhelzing

Forse windstoten vandaag. Gisterochtend hoorde ik het al op radionieuws van 7 uur. De nieuwslezer voegde er een advies aan toe voor de kampeerders onder ons: we moesten controleren of de tentharingen stevig in de grond stonden. Of het precies die woorden waren, weet ik niet meer, maar zoiets. Ik vond het een fijne huishoudelijke mededeling. 
Ik ben geen kampeerder meer, die tijd is voorbij. Dat stel ik zonder wrok vast. Niet alles kan eeuwig doorgaan. De laatste keer was op een van onze Waddeneilanden, iets later in het jaar dan nu. Er zat al een beetje herfst in de kleur van de hemel. Toen waren er ook windstoten lekker op dreef. En het regende tamelijk hard. De wind was echter zo sterk dat de regen nauwelijks de kans kreeg de grond te bereiken. Die kwam vooral heftig terecht op alles wat zich boven de grond bevond, de mensen, onder wie ik terwijl ik een tent aan het opzetten was. Nu, zo veel jaar later, denk ik: had dat niet kunnen wachten? Maar ja, dat is een doodlopende overweging. 
Ik kwam in ieder geval nauwelijks toe aan het hameren op de haringen, want de tent protesteerde wild tegen die gang van zaken. Ineens maakte die zich ook los van mijn bezigheden en waaide naar een andere plek op het kampeerterrein, tegen een tent die wel stevig op de wereld stond, in een wanhopige omhelzing. De rits van die tent vloog open en uit de opening wrong zich een nogal grote vrouw. Die zag mij kijken naar mijn tent die de hare omhelsde en zei: “Niet zo handig van je.” Vond ik een slappe opmerking. Niet dat die niet waar was, maar soms hoef je iets niet per se te horen. Terwijl ik terugliep naar mijn vorig territorium, voelde ik me ook op weg naar een nieuwe fase in mijn leven.