Opgesloten

Er zijn mensen die op hun telefoontje buienberichten kunnen lezen. Voordat ze de deur uit gaan, kijken ze ernaar en zeggen: “Over 5 minuten gaat het regenen. Ik wacht nog even.” Een nuttige gang van zaken, waartegen ik ook licht verzet voel, zonder dat ik dat verzet efficiënt kan uitleggen. Het is niet omdat mijn hele leven zonder buienberichten heb doorgebracht zonder dat ik er blijvende schade van heb ondervonden. Er waren natuurlijk wel buienberichten, maar die hoorde je op de radio of las je in de krant. En meestal klopte die informatie niet. Dan liep je op straat in de verwachting dan je spoedig drijfnat zou worden en dat gebeurde dan niet. Dan kreeg je zomaar opluchting cadeau en die was goed voor je humeur.
Het weer hoort bij het leven. Je kunt er vrolijk van worden, je kunt er last van hebben, maar het overkomt je dagelijks en zorgt voor een stemming. Ik zie wel, denk ik dan. Ik ben niet iemand die met veel te veel rekening wil houden, want dat beperkt me. Vandaar mijn opvattinkje over de buienberichten.
Daarom word ik vaak nat. Ik heb natuurlijk een regenjas, maar die beschermt me uitsluitend tegen zachte regen. Gisteren verliet ik met een collega een bespreking. Toen we bij onze fietsen kwamen, begon het te regenen. Ik houd er niet van over het weer te praten, dus hield mijn mond. De collega maakte een fietstas open en pakte er een regenpak uit. “Is zoiets niks voor jou,” vroeg ze terwijl ze het soepel aantrok. Ik schudde mijn hoofd. In een regenpak voel ik me opgesloten, heb ik het te warm en als ik het uitdoe ruik ik enorm naar iemand die niet nat is geworden.
Als je naast iemand fietst die een regenpak aan heeft, is het net alsof er meer regen op jou valt.