Papiertjes

In de tweede helft van de jaren vijftig ging ik voor het eerst naar school, in Nijmegen, in een straat die niet meer bestaat. Die school was geen bewaarschool meer (woord raakte in onbruik), maar gewoon kleuterschool. Nou ja, gewoon, niets is gewoon, maar het was mijn status in de samenleving: kleuter.
Van die nieuwe fase in mijn leven had ik hoge verwachtingen. Ik rekende er bijvoorbeeld op dat ik binnen een paar dagen zou kunnen schrijven. Leek me zo vanzelfsprekend dat ik het er thuis niet over had gesproken, anders hadden mijn ouders mijn verwachtingen vast gekalmeerd. Over een paar maanden zou ik vijf worden, de hoogste tijd dat ik de woorden die ik kende, ook zou kunnen opschrijven. Pas dan begon ik voorzichtig deel te nemen aan de kleine wereld waarin ik een grote jongen moest worden. Zo noemden volwassenen om me heen dat: een grote jongen. Soms doken die woorden losjes op in een compliment: “Ja, je bent een grote jongen.” Maar ik was het dan maar heel even, nog niet echt. 
Een zonnige zomerdag, die eerste schooldag. En de `juffrouw’ was ook zonnig. Na haar welkom klapte ze enthousiast in haar handen: “Kinderen, we gaan gezellig knutselen.” Vervolgens deelde ze gekleurde papiertjes uit.
Thuis speelde ik met van alles, ook kon ik urenlang zitten tekenen, maar ik had nog nooit geknutseld. Had wijsneuzerig op schrijfles gerekend en nu moest ik gekleurde papiertjes vouwen en aan elkaar plakken. Ik kreeg er niets mee. Ook daarna niet. De knutselwerkzaamheden uit die jaren zijn uit mijn geheugen verdwenen.
Gisteren stonden in deze krant tips voor surprises van, prachtig woord, knutselkoningin Jill Schirnhofer. Las ik met ingehouden adem. Zo rustgevend! Kon niet wachten!