Soepel

Als er een stilte valt in een gesprek, ben ik daar de bang voor? Of bang, nee dat niet, vind ik het ongemakkelijk? Ja, dat wel. En als ik me afvraag waarom ik het ongemakkelijk vind, komt dat doordat ik denk dat het voor de ánder ongemakkelijk is. Of dat die denkt dat het aan mij ligt. 
Op de Radboud Universiteit Nijmegen promoveert deze dagen Mathias Barthel die zich met dat soort dingen heeft beziggehouden: hoe praten we met elkaar? Dus niet wat we zeggen, maar hoe we dat dan doen. Hij zegt bijvoorbeeld dat de meeste gesprekken soepel verlopen dankzij allerlei ongeschreven regels, bijvoorbeeld het om beurten spreken. Van veel ongeschreven regels heb ik de indruk dat het steeds sneller vergeten regels worden.
Terwijl ik verder lees over het onderzoek, blijf ik hangen bij de vraag of de gesprekken waaraan ik meedoe, soepel verlopen. Tegen veel gesprekken zie ik op. Niet tegen korte gesprekken trouwens, maar de meeste zijn dat niet. Nu kan ik heel goed doen alsof ik luister, een vaardigheid die ik afgelopen jaren zorgvuldig heb ontwikkeld. Dan verdwaal ik bijvoorbeeld in gedachten over iets wat ik aan het schrijven ben. Daar wil ik het liefst mee verder, waardoor het gesprek dat al aan de lange kant is, nog langer duurt. Ik reageer waarschijnlijk te vaag en daar maak ik me dan zorgen over, want wil graag duidelijk zijn en als je dat wilt, ben je al snel óverduidelijk wat ook weer hinderlijk is.
Dan is er ook nog de vraag hoe ik reageer als de ander volgens mij onzin beweert. Je hebt belangrijke onzin en onbelangrijke waarop je niet hoeft te reageren, maar toch doet, automatisch. Waarom?
Waarom voel ik al levenslang lichte paniek als iemand zegt gezellig te willen bijkletsen?