Streng

Er gaan dagen voorbij dat ik geen seconde besef dat ik Zelfstandige Zonder Personeel ben, ZZP-er. Weet niet of andere Zelfstandigen Zonder Personeel dat ook hebben. Ik doe mijn werk gewoon, zo ongewoon en gedisciplineerd mogelijk, met af en toe een overlegmomentje, maar ik sta bijvoorbeeld nooit voor het open raam diep wat frisse lucht in te ademen, terwijl ik me met ingetrokken buik fier op de steeds voller wordende borst klop en masserend mompel: “Tot nu toe lekker gewerkt, ZZP-er!” Misschien mis ik dat compliment soms, maar dan dringt het tot me door dat er over mijn werk terwijl ik eraan werk, nauwelijks iets te zeggen is. 
Wanneer een collega ZZP-er als een loodgieter hier in huis een lekkage probeert te verhelpen, zie je dat die, als het goed gaat, steeds dichter in de buurt komt van de oplossing van het probleem en dat de lekkage er ieder moment van kan gaan lusten, maar dat heb ik dus niet. Maar ja, ik los geen problemen op, creëer ze vooral, maar dat laatste heeft behalve ik niemand in de gaten en het valt ook niet uit te leggen. Dat laatste hoeft ook niet, niemand vraagt erom.
Soms houdt wat ik ben, me wel een beetje bezig. Gisteren vroeg ik me ineens af of ik ook speler ben. In een radiogesprek hoorde ik iemand zeggen dat zijn bedrijf als speler binnen de markt ook alle credits moest krijgen. Misschien raar, maar het woord `speler’ irriteert me licht, vooral als ik het een paar keer achter elkaar hoor. Ik heb het niet over spelers in casino’s of mensen die graag kaarten. 
Ik vind speler in principe een fris, avontuurlijk woord, maar het wordt vaak ontzettend streng gebruikt. Gewichtig ook. Wat gebeurt er als ik in de spiegel kijk en dan zeg dat ik speler ben?