Stroopwafel

De nieuwe postzegels al gezien? Tien postzegels met per zegel één Nederlandse lekkernij? Ik wel. Ik ging meteen na of ik ze weleens gegeten had. De meeste wel, de Bossche Bol bijvoorbeeld en de onvermijdelijke Limburgse vlaai natuurlijk ook. Drie niet: Groningse eierbal, Drents kniepertie en Tielse kermiskoek.
Ik lees dat er hier en daar verontwaardiging heerst omdat sommige lekkernijen geen zegel hebben gekregen. Niet alleen verontwaardiging, ook woede. Probeer me een voorstelling te maken van mensen bij wie die emoties wakker worden gemaakt, maar dat lukt niet, misschien na de zomer weer.
Soms word je in een ver buitenland gevraagd wat typische Nederlandse lekkernijen zijn, meestal wat later op de avond in een internationaal gezelschap dat al gezellig op het leven in het algemeen gedronken heeft. Dat weet ik dan niet.
Geldt ook voor Nederlandse liedjes. Moet ik zwaar nadenken. In een café in Kathmandu  zong ik eens ten overstaan van een stuk of tien gemarineerde Ieren De Zuiderzeeballade, inclusief de hoge stem waarmee het lied begint: Opa, kijk ik vond op zolder.
Typisch Nederlands eten weet ik: boerenkool en andere koolgerechten. Graag geef ik de gehaktbal ook een plaatsje. Maar bij lekkernijen sta ik met de mond vol tanden. Die postzegels helpen natuurlijk, al moet ik eerlijk zeggen dat ik van geen van de afgebeelde lekkernijen een groot fan ben, met de Goudse stroopwafel als voorzichtige uitzondering. Maar misschien ben ik wel niet zo van de lekkernijen. Heb ook last van het woord. Soms zie ik het op een menukaart staan bij de nagerechten. Jammer.
Ineens schiet door me heen: pindakaas! Maar ja, pindakaas noem je niet een lekkernij. De pindakaas ziet je aankomen!