Tentje

Of ik het las of hoorde of droomde, weet ik niet. Misschien kwam het, zoals dat heet, `gewoon uit mezelf’, maar goed, laat ik er maar van uitgaan dat ik het hoorde. Iemand had iets gekocht op een rommelmarkt, een oud dingetje, maar begerenswaardig en best wel zeldzaam, en zei desgevraagd wat hij ervoor betaald had, waarop de steller van die vraag lachend een nieuwe vraag uitriep: “Je hebt toch wel afgedongen?!” Ja, waarschijnlijk overkwam het me zelf, want terwijl ik dit noteer, voel ik lichte woede, van die woede waarmee je niet uit de voeten kunt. Nee, ik heb niet afgedongen, te blij als ik was dat ik iets zag waarnaar ik al lang had gezocht. Kwam niet eens in me op, afdingen.
Ik dacht eraan toen ik minister Eric Wiebes zondagavond in Zomergasten hoorde vertellen over een tentje. Eerst kwam er een fragment met een baardige man die veel kampeerde, soms acht maanden achter elkaar, en die liet een tentje zien dat maar 560 gram woog. Bevlogen vertelde hij erover. Hij zei het niet, maar vond het raar dat iedereen niet metéén ging kamperen omdat dat tentje bestond. Na afloop lachte minister Wiebes vertederd en zei dat de man een beetje overdreef, want het tentje woog niet 560 gram, maar 580 gram. En zelf had hij ook zo’n tentje, hét tentje, aldus de bewindspersoon. Ik voelde narrige opluchting: gelukkig kampeer ik niet. Anders had ik vast een tentje gehad van iets meer dan ’n kilo en dan moest je doodernstig een log gesprek voeren over een lichter exemplaar.
Zaterdagavond woonde ik een optreden bij van de Amerikaanse band Drive-by Truckers. Ben ik liefhebber van. Praat ik niet over, want iemand zegt ongetwijfeld: “Echt waar? Heb je zeker Hiss Golden Messenger nooit gehoord!”