Trafo

Op de badkamer bevindt zich in een bol een lampje. Daaraan hangt een draadje en als je daaraan trekt, gaat het lampje aan. Niet alleen het lampje, maar ook de ventilator. Ik ben nog steeds iemand die zoiets kan bewonderen. Ik ben opgevoed door een moeder die vaker dan andere mensen zei: “Wat kunnen ze toch veel, hè.”
Ik trek aan dat touwtje en het is net alsof ik er niet aan trek. Er gebeurt niets. Dat komt doordat het touwtje zich niet zo ver naar beneden laat trekken als normaal. Ik trek er nog een paar keer aan, maar weet dan natuurlijk al lang dat het kapot is. Maar ik blijf even trekken omdat ik het gevoel wil hebben dat ik alles aan het defect heb gedaan. Dat is er immers aan de hand: ik zit helaas niet zo in elkaar dat ik er meer aan kan doen. Ik moet er, telkens tot mijn spijt, iemand bij halen, een vakman.
Gelukkig heb ik een paar vakmannen binnen mijn bereik die mij niet uitlachen en zich nergens honend over uitlaten. Ze willen zelfs liever niet dat ik in de buurt ben van de plek waar zij een reparatie verrichten. Dat wil ik zelf ook liever niet, maar schuldgevoel drijft me erheen om “Gaat het?” te vragen.
De vakman antwoordt dan bijvoorbeeld: “ Ik kom er wel uit.” Of: “Het is een beetje gepriegel.”
Nu heeft de vakman een nieuw lampje in de badkamer aangebracht, niet met een touwtje, maar met een knop. En er is ook een knop voor de ventilator.
Ik zeg dan deskundig: “O, dat gaat niet meer tegelijkertijd.”
De vakman schudt zijn hoofd: “Heeft met de trafo te maken.” Althans, ik dénk dat ik dat versta: trafo. Geen idee wat hij bedoelt.
Dan stel ik een vraag die ik voortaan zo min mogelijk wil stellen. Ja, ik moet ermee ophouden, voorgoed! Deze vraag: “Is dat erg?”