Veldje

De trein staat stil een paar minuten voor het station van een niet al te grote stad waar ik niet moet zijn. Anders had ik het vervelend gevonden vlak voor de bestemming te worden opgehouden. Gebeurt vaker, op het station is iets aan de hand, misschien zijn rails vol, de trein moet even wachten.
We staan voor een veldje achter een kleine, lage bedrijfsruimte. Het veldje ziet er niet uit, de bedrijfsruimte ook niet. Er komt een man het veldje op met een grote hond. De man heeft een trainingspak aan en een deftige hoed op, een opmerkelijke combinatie. De hond beweegt zich moeizaam. Van de andere kant betreedt een vrouw het veldje. Betreden, dat is het woord, het is bijna voornaam hoe ze dat doet. Ze heeft ook een hond bij zich, niet zo groot.
Als ze elkaar genaderd zijn, gaan de honden poepen. De man en de vrouw raken in gesprek, terwijl ze naar de hun dieren kijken, geconcentreerd alsof ze geen seconde van de gebeurtenis willen missen. Dat gesprek is nodig, want het is beklemmend daar zwijgend te staan. Ik voel dat ik toeschouwer moet blijven in de wachtende trein, er gebeurt dadelijk iets, ik weet het zeker.
De honden zijn klaar en beginnen met elkaar te spelen, niet van harte, maar toch. De man en de vrouw staan tegenover elkaar, ze zeggen niets, ze kijken elkaar alleen maar aan. Het regent zacht, het waait ook, niet al te hard. Dan zetten ze een stap naar voren en kussen elkaar, hartstochtelijk, hun handen gaan wild over elkaars lichamen, haast wanhopig. Het duurt misschien een kleine minuut. Dan laten ze elkaar los, kijken waar de honden zijn en roepen die. Hij gaat de ene kant op, zij de andere, vastberaden, ze draaien zich niet meer om. Ook de trein komt in beweging.