Wachten

Gebeurtenissen en onthullingen van een week geleden zijn nu al oud nieuws. Als je daarover nog steeds nadenkt, leef je niet meer op de huid van de tijd. Maar toch is er nog iets waaraan ik blijf haken, wat mijn eigen schuld is, want ik begon gisteren op deze plek zelf over handelingen die in `de bladen’ intiem liefdesspel worden genoemd. Het gaat over het Openbaar Ministerie waar het behoorlijk begon te rommelen omdat twee hoge officieren iets met elkaar hadden, wat ze geheim hielden, terwijl dat niet de bedoeling was. Er was sprake van een `partnerrelatie’, een woord dat ik niet kende. Even later was het weer een `liefdesrelatie’ en daar was van alles mee aan de hand, maar ik had en heb geen zin me daarin te verdiepen. 
Interessant detail vond ik dat ze zich af en toe in een Van der Valk-hotel terugtrokken. Dan moet de liefdesrelatie je toch dwingend vervullen. Ze lieten zich er door twee chauffeurs heen brengen, want ja, geheim is geheim. Ik ben niet iemand die dan bitter verzucht: van onze centen. Maar toch denk ik wel zoiets, anders begon ik er niet over, over onze centen dus. 
Maar ook denk ik: waarom een Van der Valk-hotel? Ik heb er niets op tegen, maar vind het vooral praktische instellingen. Misschien past de relatie tussen de twee officieren wel binnen die entourage. Zelf zou ik voor een plek kiezen die iets meer betovering uitstraalt en ook daarom om een gul gebaar vraagt.
Wie me sterk bezighouden zijn die twee chauffeurs. Op de chauffeursopleiding zagen ze uit naar een lekkere, beweeglijke loopbaan en nu staan ze op het parkeerterrein van een Van der Valk-hotel te wachten. Af en toe kijken ze naar de gesloten gordijnen. Een van hen bromt: “Intiem liefdesspel.”