Wijn

Sinds de zomer van vorig jaar is deze straat autovrij. Midden in de straat is een gracht. De overkant is niet autovrij en in de nieuwjaarsnacht kwam een overbuurvrouw onder meer zeggen dat ze ook wel zo wilde. Ik zei: ik gun het je zeer. Het is immers dagelijks erg aangenaam. Er gebeurt niet zo veel, daar gaat het vooral om.
Mijn werkkamer is in het souterrain van het huis waarin ik een lege binnenplaats zie waar nog net iets minder gebeurt dan in een autovrije straat, namelijk niets. Is goed voor gebeurtenissen in je hoofd. 
De gemeente heeft bloembakken in de straat geplaatst. Drie. Lelijke maar verder prima bloembakken die introvert wachten op de lente. 
Gistermiddag zaten op de rand van de bloembak tegenover het huis twee jonge vrouwen. Zo’n bloembak heeft immers een rand waarop dat kan. Sommige straatbewoners zijn het daar niet mee eens en willen strenge pinnen plaatsen. Het merendeel van ons zegt gelukkig: kom op alsjeblieft.
Leuke jonge vrouwen zaten daar. Ik ga voorzichtig om met het woord leuk, maar soms kan het. Het daglicht was niet briljant, had voornamelijk de kleur van afwaswater, maar het was net of de vrouwen het beetje licht dat er was, naar zich toe trokken, alsof het bij hen hoorde. Ze waren intens aan het praten, ze lachten vaak, een gesprek waarin je ook wel zin hebt.
Ik ging aan het werk en toen ik na een dik uur weer naar de straat keek, zaten ze er nog. Het begon kil te schemeren, maar het leek alsof die schemering hen niet kon vangen. Er stond een fles wijn tussen hen in. Ze dronken uit kartonnen bekertjes. Zulke taferelen heb ik nodig, ik maak er gelukkig zelf ook soms deel van uit. Gisteren werd ik er optimistisch van: komt goed met dit jaar.