De trein waarin ik gisteren zat, was weer een grote telefooncentrale en de vrouw tegenover me zei: “Nee, ik kan niet, want ik zit een burn-out.” Ja, overal waar je bent, kom je veel te weten over haast iedereen. De vrouw sprak die woorden bijna gezellig uit.
Voordat ik er erg in had, zat ik zaterdagmiddag tóch te kijken. Sinterklaas die in Apeldoorn arriveert. Niet per boot, maar per trein. Wist eerst niet waarom dat was, maar Dieuwertje legde het gelukkig uit: het oude paard was met pensioen en het nieuwe was bang voor water.
Reizen per trein heeft voor- en nadelen. Als het niet te druk is, er zich geen vertraging voordoet en niet alle medepassagiers aan het telefoneren zijn, verkeer je in omstandigheden die best ideaal zijn. Er gebeurt iets nuttigs, want je wordt verplaatst, je zit in een andere tijd dan thuis, op je werk of waar je normaal ook bent, en als het goed is, word je niet gestoord. Kan me erop verheugen. Ik heb vriend die zo nu en van Amsterdam naar Maastricht reist, zonder dat hij daar moet zijn.
De partij die De Partij Van De Automobilist wordt genoemd, is niet mijn partij. Nooit geweest. Beetje treurige typering: De Partij Van De Automobilist. Vind ik doordat ik me niet typische automobilist voel. Ik rijd wel auto, maar als ik dat doe, voel ik me niet gekoesterd door een partij. Fractievoorzitter van die partij Klaas Dijkhoff zei niet blij te zijn met die 100 km/u, maar snapte dat het voor het landsbelang was.
Vaak krijg ik digitale post waar ik niet om gevraagd heb. Dat is mijn eigen schuld en waarom dat zo is, weet ik niet altijd precies. Nu kwam er een bericht waarboven LAATSTE KANS stond. Schrik ik meteen. Wat zag ik over het hoofd? Ik kijk naar het bericht en zie dat het om Chantals Pyjama Party gaat in de Ziggo Dome te Amsterdam waar ik nog nooit was, maar dat een vrij grote zaal is, volgens mij te groot voor een Pyjama Party.
November is een strenge, introverte maand. Het is aan de hemel en de bomen te zien. Er valt niet mee te spotten en mensen die normaal dansend door de dagen gaan, laten dat in november wel uit hun hoofd. Het is menens. Waarmee? Met alles. Er is een lied van Tom Waits dat November heet. Daarin is de maand ook te hóren, de harde grond, de koude wind, het dunne laagje ijs op modderige karrensporen, de natte ochtendmist boven de akkers.
Het nieuwe logo van Nederland wordt vandaag officieel gepresenteerd. Niet onthuld, want dat is het al, officieus. Vrijdagmiddag hoorde ik erover op de radio, letters NL met een tulp. Was me niet helemaal duidelijk hoe het zat met die tulp, wat ook kwam doordat ik afgeleid werd door de vraag: waarom tulp? Irriteerde me meteen vaag, die tulp. Maar ja, wat anders? Gelukkig geen klomp of een stuk kaas met een vlaggetje erin geprikt. Molen had ik mooi gevonden. Ook een ouderwets symbool, maar met meer allure dan een tulp.
Prettig bericht dat de Nederlander moe wordt van de sociale media. Nog niet moe genoeg, maar we hebben het toch over vier minuten per dag minder. Minder Facebook, WhatsApp en ga zo maar door. Dagelijks ben ik blij dat ik er nooit aan begonnen ben, ja soms een appje om een afspraak te bevestigen of zoiets, meer niet. Ik hoef niet om de haverklap in levens van anderen te stappen of honderd meningen te lezen.
Uit betrouwbare bron weet ik dat er binnenkort weer reclamespotjes op radio en televisie komen waarin we worden aangespoord elkaar `een kaartje’ te sturen. Vanwege de feestdagen en het nieuwe jaar. Ik knik instemmend, want ik doe graag kaartjes op de post, het liefst ouderwetse, met een sneeuwlandschap, een blauwe lucht erboven en gekrulde gouden letters, kaartjes die nauwelijks meer te vinden zijn.
