Goed humeur krijg ik ervan, de groep kinderen die onder de naam #Vteam de Vierdaagse lopen. Het doel van het team is volwassenen te leren de wereld een beetje mooier te maken. Dat kan niet vaak genoeg gebeuren. Volwassenen zouden er onderling ook mee bezig moeten zijn, maar dat blijkt steeds minder het geval. De grote wereld lijkt steeds meer een-ver-van-mijn-bed-show te worden. Als alles in je kleine wereld maar in orde is!
Het komt er te weinig van, maar ik vind het wel belangrijk: af en toe helemaal niets doen. Ik heb het niet over vakantie. Dan doen we trouwens vaak veel te veel om van de vakantie een echte vakantie te maken. Nee, ik bedoel overdag. Je bent met van alles bezig en dan een kleine pauze inlassen. Een paar minuten helemaal niets. Beetje voor je uit kijken, niet nadenken over wat er dan toevallig toch in beeld komt, nee niets.
Graag zeg ik nóg iets over het woord `genieten’. Niet alleen graag, het is ook van belang. Gisteren luisterde ik naar een verslag van de Vierdaagse op de radio. Als je in Nijmegen bent geboren, blijf je altijd een Nijmeegse jongen. Of meisje natuurlijk, maar in mijn geval dus jongen. En dan zijn de Vierdaagsedagen anders dan gewone dagen, al was het alleen maar vanwege erg veel jeugdherinneringen. ’s Ochtends in alle vroegte met je ouders naar de eerste wandelaars kijken bijvoorbeeld.
Als een man het over zichzelf heeft als `deze jongen’, ben ik een beetje op mijn hoede. Had ik een tijdje terug nog niet, is iets van de laatste jaren. `Deze jongen’ is niet zo erg als `ondergetekende’, maar het komt in de buurt. Een vrouw hoor ik het nooit over `dit meisje’ hebben: “En dan gaat dit meisje eens een hele avond niets doen.” Raar, maar ik zou er trouwens minder last van hebben. Of last, nou ja, lást is een wat te groot woord. Wat ik al zei: ik voel lichte waakzaamheid.
Natuurlijk weet ik dat de vakantieperiode niet geheel probleemloos kan zijn (niets is dat), maar van de `vrijetijdsziekte’ had ik weer niet gehoord. Pijntjes, griep, aangejaagd door stress. En die stress komt weer door de veranderingen waarmee we moeizaam uit de voeten kunnen. Ineens slaap je langer, drink je je koffie later, misschien iets vaker een alcoholische drank. Dan natuurlijk de spanningen die je los moet laten, want voordat de vakantie aanbrak, moest je veel klaar hebben. Er is ook iets met de aanmaak van adrenaline, nou ja, te veel om op te noemen.
Laatste weken kom ik in kranten steeds vaker een beroep tegen dat ik niet kende. Nu wel. Of beroep, nee, het is geen beroep, meer een bezigheid, een instelling.
Ja, ik heb weleens sprinkhanen gegeten. Hier in Nederland, Arnhem om precies te zijn, 2006. Of ze speciaal voor consumptie waren gekweekt, weet ik niet. Volgens mij hadden de gastvrouw en gastheer ze in ieder geval niet zelf gevangen. Doet er misschien niet toe: ze wáren er, gefrituurd, meen ik.
Gisteren stond ik in een smalle straat achter een net iets te breed, roomwit bestelbusje te wachten. Ik kon er niet langs, maar dat gaf niets, want zo kon ik even nadenken over wat er met grote letters op de achterkant van het busje stond: Woning Diagnose. Daaronder uiteraard een telefoonnummer.
Lucht het me op, het artikel waarin staat dat planten geen bewustzijn hebben? Al héél lang ontzettend zorgvuldig onderzocht door wetenschappers, maar nu weten ze het zeker. Ze weten qua platen niet álles zeker, maar dit wel: geen bewustzijn. Maar lucht het me op? Ja en nee.
Het aantal vergat ik meteen, zoals de meeste getallen, maar wel begreep ik dat er steeds minder ambachtelijke bakkers zijn. En dat veel van hen volgend jaar met pensioen gaan. Was gisterochtend op de radio en nooit stond ik er eerder bij stil, terwijl ik het toch had moeten weten, al was het alleen maar omdat die onweerstaanbare geur in de vroege ochtend bijna uit onze straten is verdwenen. Er is uiteraard een organisatie van ambachtelijke bakkers en die gaat zich inspannen vooral jonge mensen warm te maken voor het vak. Ik houd mijn hart vast.
