Soms is het lastig als ik niet weet wat ik van iets moet denken. Van laagdrempeligheid bijvoorbeeld. Moeten we daar altijd voor zijn? Een drempel hoeft niet erg te zijn, al is het alleen maar omdat je dan weet dat je ergens komt waar je eerst niet was, en dat dat niet vanzelfsprekend is. Je denkt even over de drempel na. Als een drempel verhindert wat normaal zou moeten zijn, is het een ander verhaal. Dan ben ik er weer niet voor. Ingewikkeld is het.
Vind het best veel: twintigduizend klachten na de eerste eindexamens. Die komen dan binnen bij het LAKS, het Landelijk Actie Komité Scholieren. En vervolgens worden die doorgegeven aan minister Slob, want die gaat onder meer over het onderwijs. Ook over de salarissen van omroeppersoneel, maar die brandende kwestie moet hij nu maar even laten voor wat die is. En de klachten van de eindexamenkandidaten neemt hij ook serieus.
Als leden van onze koninklijke familie vanwege officiële verplichtingen hun woning verlaten, verandert de omgeving waarin ze zich vertonen, meteen in een open inrichting. Komt niet door de koninklijke gasten, maar door de onderdanen die bloednerveus nog onderdaniger dan onderdanig worden. Je kunt dat raar vinden, wat ik doe, maar ik vind het toch vooral sympathiek. De wereld wordt er kleiner door en we leven even niet in een andere tijd dan bijvoorbeeld een jaar of vijftig geleden.
Op bijna ieder station staat een soort wachthokje waarin een functionaris van de NS zit. Die geeft informatie, soms niet van harte, maar dat kan ook niet altijd, want ja: het is soms erg moeilijk, voor iedereen. Maar in principe is dat wachthokje een nuttig bouwseltje want daar krijg je iets te horen wat je nog niet weet.
Altijd fijn het woord `leesplezier’ te zien staan en te denken aan alles wat leesplezier kan veroorzaken. Ik lees dat leraren en schoolleiders er weer iets aan gaan doen, in het voortgezet onderwijs. En op de basisschool – daarmee begint veel!
Als je je in een ziekenhuis meldt bij de spoedeisende hulp is het vaak duidelijk waarom je dat doet: het is aan je te zien! Wanneer dat laatste niet het geval is, moet je soms je best doen die spoedeisende hulp te krijgen, ook omdat de zorgverleners niet zeker weten of je hulpvraag wel zo spoedeisend is.
Als je iets wezenlijks meemaakt, denk je altijd aan de eerste keer dat je hetzelfde beleefde. De eerste verliefdheid is altijd opnieuw voelbaar in alle latere. Het eerste grote verdriet. De eerste keer dat je aan alles merkte dat je succes had. De eerste rouw. Vandaag hoef ik geen moeite te doen om te denken aan de eerste Dodenherdenking in mijn leven. En het eerste dat me dan te binnen schiet is stilte.
Van vogels weet ik helaas niets, behalve dat ik ze graag hoor en er graag naar kijk. Mooie momenten op de zondagmorgen vind ik rond een uur of acht aan de keukentafel zitten en naar het radioprogramma Vroege Vogels luisteren. Vooral wanneer er overgeschakeld is naar de vrije natuur waar een vogelkenner wacht op de komst van een bepaald vogeltje. Je hoort de geluiden van de andere vogels, maar nog niet dat van het betreffende vogeltje. De vogelkenner spreekt op fluistertoon tegen de verslaggever van het programma, nog zachter dan op fluistertoon.
Het is half acht in de ochtend en ik zet de vuilniszak buiten, nog niet gekleed voor een gangbaar sociaal leven. Een paar meter verder staat een vrouw, middelbare leeftijd, kranig kapsel, donkerbruine winterjas. Ze kijkt naar haar hond die zich aan het ontlasten is, even bruin als de winterjas, een rommelig tussenmaatje met een vriendelijke, nerveuze kop. De vrouw spreekt de hond toe: “Doet-ie dan zo zijn best? Ja, doet-ie dan zo zijn best?” Ze praat met hoge stem, wat sommige mensen doen wanneer ze zich tot hun huisdier richten.
“Maar ik bedoel het goed!” Als iemand dat tegen je zegt, en dat gebeurt nogal eens, heb je van die goede bedoelingen meestal niets gemerkt. Ja, je wordt er nu op gewezen, maar dan is het te laat. De bedoeling van goede bedoelingen is dat je er baat bij voelt. Misschien ga ik te kort door de bocht, maar zoiets is het wel.
