Voor het eerst zit ik met een compliment in mijn maag. Het begint voor een open brug. Ik sta daar op mijn fiets te wachten tot die weer dichtgaat. Naast me staat een sportieve tomaatkleurige auto waarin een man zit die het raampje aan mijn kant naar beneden laat zakken. Hij buigt zich daarheen en roept naar me: “Alles goed?”Hij komt me vaag bekend voor, maar ik weet niet waarvan. De vraag `Alles goed?’ vind ik altijd te groot. Er is een heleboel goed, maar alles is te veel. Als alles goed was, lag ik wel in een hangmat op een eiland in de Stille Oceaan zacht over mijn toekomst te mijmeren.