My generation

 Gelukkig heel anders van toon is de verhalenbundel My Generation van Thomas Verbogt. Met overgave schrijft Verbogt over zijn belangstelling voor de popmuziek. Hoe het begon met Hello Josephine van The Scorpions en hoe het eindigt met Leonard Cohen, ooit aanbeden, ooit verworpen, maar tenslotte weer in genade aangenomen. Als iemand de zelfspot niet uit de weg gaat en op ironische wijze verslag doet van zijn twijfels en verwarring dan is het Thomas Verbogt wel. Er staan dan ook een paar verhalen in My Generation die zeer om te lachen zijn, bijvoorbeeld het verhaal waarin Verbogt vertelt hoe hij was uitgenodigd om in een programma met Lou Reed op te treden en hoe zijn optreden volkomen de mist inging. Verbogt doet hier sterk aan Johnny the Selfkicker denken: ook altijd grootse horizonten, maar als het erop aan komt, blijft de beloofde pot goud te zijn weggezakt in de modder. 
        Het bijzondere van My Generation is dat je het ook heel goed kunt lezen zonder dat je iets van popmuziek weet. Zelfs voor pophaters moet dit een aanstekelijk boekje zijn. De juistheid van deze stelling is eenvoudig aan te tonen met het verhaal Uit de buurt van Siberië, waarin Verbogt vertelt hoe hij een radio-optreden van Kaz Lux moet opluisteren. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van Kaz Lux gehoord, maar als Verbogt zegt dat Kaz Lux de grootste Nederlandse popmuzikant is, geloof ik hem onmiddellijk. (Ik bedoel: als Van Dis zegt dat Kawabata een geweldige schrijver is, ben ik geneigd onmiddellijk met mijn hoofd te schudden, hoewel Kawabata natuurlijk echt een geweldige schrijver is.) Op een avond zal Kaz Lux voor de VPRO-microfoon spelen en Verbogt zal daaraan voorafgaande een verhaal voorlezen, waarin hij Lux de hemel in prijst. En zo gaat het ook. Alleen komt Lux aan het eind van de avond vragen of hij misschien de tekst van het verhaal mag hebben. Hij heeft er namelijk niets van verstaan, zegt hij: "Ik ben halfdoof, snap je. Komt door de muziek".
        My Generation is het boekje van de keiharde rock & roll, van drugs en dronkenschap. Niets is mooier gemaakt, maar wel geestiger, omdat het geschreven is door iemand met een liefderijk oog. De gepolijste stijl van Van Dis bezit Verbogt niet en ook is zijn oogmerk aanzienlijk minder pretentieus, maar dat neemt niet weg dat zijn boekje mij een stuk liever is.

(Max Pam, juni 2000)