Zo nu en dan geef ik les in gevangenissen. Aan gedetineerden. Of les, nou, ja zoiets. Het zijn in het begin schrijftips, maar waar het vooral over gaat is wat er gebeurt wanneer je woorden bedenkt voor wat je graag wilt vertellen. De moed dat te doen. En over wat je allemaal kunt meemaken als je je fantasie de ruimte geeft. Het zijn intense uren. Ook aangrijpende. Dat laatste merk ik vooral als ik weer buiten ben en naar mijn auto loop. Het verschil tussen buiten en daarbinnen is ontstellend groot, zo groot dat ik er altijd even van op verhaal moet komen.