Zojuist ontving ik een uitnodiging van een sportclub, een sóórt sportclub, een andere dan die waar ik heen ga, je kunt er ook veel aan je geestelijke conditie doen. Het is een chique club, daarom was de tekst van de uitnodiging in het Engels, op één woord na, en om dat woord gaat het: niksen.
In een winkel vol wasmachines zeg ik tegen de verkoper dat ik een wasmachine zoek. Hij knikt vol vriendelijk begrip, heeft een gemoedelijke uitstraling en zijn sociale vaardigheden zijn zichtbaarder dan zichtbaar. Ik zeg dat de oude kapot is, dat het net is alsof dat draaiding… “Trommel,” nuanceert de man. Ja, alsof die zich met veel lawaai uit de machine wil losmaken.
Het is wijsneuzerig je altijd af te vragen of iets zin heeft. Zinloze dingen of gebeurtenissen kunnen vaak een wonderlijke schoonheid hebben. Maar als iets ontzettend zinvol bedoeld is, kan het zinnig zijn je af te vragen of het werkt. Zaterdagavond staan de treinen drie minuten stil uit protest tegen het geweld waarmee personeel geconfronteerd wordt. Afgelopen zaterdag werd een conducteur mishandeld door een groep jongeren. Verschrikkelijk is dat. De woede hierover begrijp ik door en door, ook omdat het een patroon wordt. Alle protest hiertegen is redelijk.
Zonder dat ik er erg of zin in had raakte ik op een feestje verzeild in een gesprek over Johan Derksen. Zonder dat ik zichtbaar gaapte, gaapte ik wel. Dat doe je niet op een feestje, over Johan Derksen praten. Wat mij betreft nooit en nergens, maar ik geloof dat ik hierin alleen sta, want het gaat te vaak enorm over Johan Derksen.
Voor de kaasboerderij staan twee auto’s, een is van mij en op de andere is te lezen, in sierlijk golvende letters: “Je bent wie je bent. Maar wie ben je echt?” Daaronder de naam van een vrouw en daaronder in strenge hoofdletters: SPIRITUEEL COACH. Een lichtgrijze auto, blinkend gepoetst. Er zit niemand in, de vrouw is kaas kopen. Of iemand spiritueel coachen natuurlijk. Misschien is het daar nog wat te vroeg voor, half 9, het zonnige begin van een lentedag. Ik houd het op kaas kopen. Daarvoor kom je hier vooral.
Eergisternacht kwam de wereld wéér meer in brand te staan. Voor mijn sportbeoefening zette ik gisterochtend bezorgd de radio aan. Daar speelde het oorlogsnieuws geen rol. In het kalme programma Vroege Vogels werd bekendgemaakt welk insect Insect van het Jaar was geworden. Ik wist niet dat die verkiezing aan de orde was en meteen vond ik dat ik van dat soort zaken op de hoogte moest zijn. Alsjeblieft wat meer natuur in mijn leven!
Ben het nog niet tegengekomen: een groot reclamebord dat naar patat ruikt. Naar Franse friet van McDonald’s om precies te zijn. In sommige steden staat het al. Over een tijd zal het bord gangbaar worden. Niet alleen om reclame te maken voor het eten van McDonald’s, maar ook voor andere producten. Natuurlijk is het van tevoren goed uitgezocht: het werkt. Maar bijvoorbeeld niet bij mij, want ik houd niet van wat McDonald’s verkoopt. Komt in belangrijke mate door hoe het ruikt, nogal benauwend, ik krijg meteen zin in frisse lucht (en verse sla met tomaten).
Eergisteren zag ik in het Journaal hoe gevierd werd dat het tijdschrift Libelle 90 jaar bestaat. Een zaal vol vrouwen van wie velen een feesthoedje op hadden. De verslaggever zei: “Hier en daar ook een man.” Ik zag er één die een beetje terughoudend keek en een rode wintertrui aan had. Op het podium zong een zangeres een ernstig lied, volgens mij vol hoop op betere tijden.
“Dat is flink balen.” Lang geleden dat ik die woorden heb gehoord. Er wordt nog vaak flink gebaald, daar niet van, maar de balers zeggen het niet meer zo. Ook nauwelijks meer: balen als een stekker. Nu kom ik het zinnetje tegen in een digitaal gesprek met PostNL, schriftelijk dus, chatten, zoals dat heet.
“Dat is flink balen.” Lang geleden dat ik die woorden heb gehoord. Er wordt nog vaak flink gebaald, daar niet van, maar de balers zeggen het niet meer zo. Ook nauwelijks meer: balen als een stekker. Nu kom ik het zinnetje tegen in een digitaal gesprek met PostNL, schriftelijk dus, chatten, zoals dat heet.
