De PVV en humor is geen combinatie met een overtuigende uitstraling. Hoeft ook niet, maar soms denk je dat iets humor is, terwijl je daar meteen ook weer aan twijfelt. Twee voorbeelden.
Hoe het precies zit met mijn sympathie voor Dilan Yesilgöz, weet ik niet. Die is er in ieder geval wel. Het is niet haar partij, niet haar rol in de coalitie, het zijn ook niet haar standpunten, voor zover die te doorgronden zijn, het is iets anders. Ik denk dat ik het moet zoeken in haar montere uitstraling, tegen alle klippen op, de keuze van kleding en schoeisel, haar haar waarvan je bijna altijd afvraagt: wat is er toch met dat haar?
Het begint allemaal als je voor het eerst de deur uit gaat. Dat doe je niet op eigen kracht, je wordt gedragen of zit in een wagentje. Je hebt nog niets meegemaakt, behalve dat er voor je werd gezorgd, maar zelfs dat had je niet zo goed in de gaten. Je neemt en nam wel iets waar, maar hoe het daarmee precies zit, is nog steeds onderwerp van wetenschappelijke studie.
Gisterochtend vroeg ik me af wat voor dag het voor mij zou worden: Internationale Lego Dag of Privacy Day, waarschijnlijk ook internationaal, anders zou het niet in het Engels zijn. Lego heeft mijn sympathie. Ik speelde er met mijn vader mee, toen ik een jaar of acht was, mooie uren vol kastelen, kleine dorpen en uitkijktorens. Ik heb het allemaal nog steeds, in een overzichtelijke opbergdoos die ik regelmatig tevoorschijn haal wanneer jonge familie op bezoek is. Ik hoor me dan praten als mijn vader: “Zorg er wel voor dat de basis stevig is.”
Het bruine café is aan het verdwijnen, andere cafés ook, maar het bruine café heeft het zwaar. Er zullen vast veel mensen zijn die dat nauwelijks of niet interesseert, mij wel.
Soms weet je dat er iets fout zit, beter gezegd iets kapot aan het gaan is zonder dat te willen weten, want je hebt helemaal geen zin in een actie die nodig is om korte metten te maken met het defect. Je negeert het, maar als je je er bewust van bent dat je dat doet, negeer je het niet echt.
In mijn directe omgeving worden ze er weleens moe van dat ik wat erg is, niet meteen héél erg vind. Ik heb het niet over dood en rampen, nee, het erge dat bij het gewone dagelijks leven hoort. Ik ben ervan overtuigd dat er altijd ergens een zonzijde is en die zoek ik dan. Soms duurt dat zoeken even, maar het is uiteindelijk altijd de moeite waard. Niet dat ik nu zo’n ontremde positivo ben, maar ik heb geen zin me snel neer te leggen bij iets wat tegenzit. Heb wel wat anders te doen!
Afgelopen dagen zagen we president Trump vaak een handtekening zetten, geen momenten die optimistisch stemmen. Decreten zijn het. Telkens als hij er een heeft ondertekend, laat hij dat zien, trots op zijn handtekening. Het lukt me niet zijn manier van denken te begrijpen, maar de trots op die handtekening snap ik wel. Is niet niks, iedere keer een klein werkstuk, waarover hij ongeveer tien seconden doet.
Hier in de buurt is een slijterij die World of Nix heet, beetje sombere naam, je zou kunnen denken dat daar alles ophoudt, maar het is een monter bedrijf. Ze verkopen daar uitsluitend dranken zonder alcohol, geen limonade, maar drank waarvan je gewend bent dat er juist wel alcohol in zit, maar daar dus niet. Het loopt er goed, geloof ik, maar nu nog beter omdat er veel mensen aan Dry January doen. Waarom dat in het Engels is, geen idee, misschien omdat het dan wat steviger klinkt, in ieder geval internationaler.
Als je werk maakt van 30 dagen zonder klagen, heb je een zekere verantwoordelijkheid. Je moet bijvoorbeeld ingrijpen als er in je omgeving geklaagd wordt. Je zegt dat je dat niet tolereert, groot woord misschien, maar je houdt ook niet je mond als je niet verdraagt dat er in je huis gerookt wordt en iemand losjes de brand in een sigaret jaagt. Dan zeg je dat je dat niet wilt hebben. Je hoeft niet meteen te schreeuwen, nee, rustig. Desnoods leg je ook uit waarom. Zoiets valt uit te leggen, kan zelfs leerzaam zijn.
