Je persoonlijkheid is het talent waarmee je het moet doen. Die persoonlijkheid blijft in beweging, ja, beweegt met je leven mee. Je moet dikwijls werk verzetten om die persoonlijkheid op en top te laten functioneren. Daarom moet je je best doen zo nu en dan naar jezelf te kijken. Dat vraagt om rust, moed en soms ook enige afstand. Je persoonlijkheid is dus ook een karwei. Ik probeer behoedzaam om te gaan met het woord uitdaging, maar nu moet het even: een uitdagend karwei. Je moet een sterke persoonlijkheid blijven.
Wanneer ik op radio of televisie een hoge militair of een gezaghebbend politicus over oorlogsdreiging hoor ik spreken, dwalen mijn gedachten meteen af. Probeer ik tegen te houden, maar dat lukt niet. Gaat dus niet over oorlogsdreiging ver weg, want die is er altijd, nee, hier. Poetin! Ik houd me losjes vast aan het gemakzuchtige zinnetje: het zal zo’n vaart niet lopen. Er is nog een erger zinnetje: dat zien we dan wel. Wanneer is `dan’? Ga ik dan zeggen: had ik maar beter geluisterd?
In omroepland is een nieuw programma bedacht: Bekende Nederlanders gaan vijf dagen in de gevangenis zitten, bij wijze van experiment. Het is trouwens geen nieuw programma, in Engeland bestaat het al, het wordt nagedaan en heet hier: Hel of Hotel. Na alle onzin die over televisie kijkend Nederland wordt uitgestort, is het moeilijk met iets nieuws te komen, sterker nog: met iets origineels, ingewikkeld woord in Hilversum. Toen kwam dus een denktank met dat Britse `format’.
Je vraagt je af wat er op het spel staat, daar aan de belangrijkste vergadertafel van dit moment. Ego’s of het landsbelang. Het is zo slap dat twee van de vier politieke leiders het niet kunnen laten een beetje over elkaar te klieren via de sociale media. Als ik gespreksleidend informateur was, zou ik er op volle kracht op aandringen al die sneren en roddels even achterwege te laten, hoe weergaloos moeilijk dat ook is, maar ja, Ronald Plasterk is helaas meer Ronald Plasterk dan gespreksleider.
Sommige zinnen hebben een raadselachtige schoonheid. Bijvoorbeeld: “Aan de boom is nog steeds te zien dat je hier vorige zomer was.” Een vriendin zei dat tegen me. Alleen zij en ik begrijpen de betekenis. Heb ik er iets in gekerfd, zoals je vroeger deed wanneer je kokend verliefd was, twee namen en een datum? Nee.
Congressen van politieke partijen vind ik fascinerende bijeenkomsten, misschien niet om in hun geheel bij te wonen, maar graag kijk ik naar beelden ervan in nieuwsuitzendingen, zeker naar details als de tafels met broodjes en hoe die tafels door de congresgangers benaderd worden. Natuurlijk heb ik ook veel aandacht voor de saamhorigheid, de enorm zichtbare zekerheid ergens bij te horen, de schouderklopjes, het veelbetekenend glimlachen en ondertussen krachtig knikken.
Toen ik deze week hoorde dat de zangeres Melanie was overleden, besefte ik dat het lang geleden was dat ik naar een van haar liedjes had geluisterd, terwijl ik toch een liefhebber ben van haar werk, zeker van wat ze in het begin van haar lange carrière maakte. Ze bleef tot voor kort optreden en liedjes schrijven, maar dat ging tot mijn spijt aan me voorbij, misschien ook wel omdat ze voor mij hoorde bij het einde van de jaren zestig, ook bij de jongen die ik in die dagen was.
Er is iets met ons stroomnetwerk aan de hand. Waar ik woon viel het maandagochtend uit, duurde best lang, en dinsdagavond weer, toen maar even. Niet alleen hier in de straat, maar in een groot deel van de stad. We hebben een buurtapp. Daar meld je je dan meteen: “Bij jullie ook?” In dat soort omstandigheden wil je je graag verbonden voelen.
Meer dan sympathiek verschijnsel in de harde januarimaand: de Nationale Voorleesdagen. Vooral bedoeld om de jonge jeugd aan het lezen te krijgen, volgens mij een kwestie die er altijd al is geweest en daarom van het hoogste belang.
Bericht dat grauwe ergernis veroorzaakt: veel scholen stoppen met klassenfoto’s. Komt door de privacywet. Ouders moeten toestemming geven. Er moeten dus eerst formulieren ingevuld worden. Formulieren! Soms wel zeven A4-tjes. Een schoolhoofd zegt dat een razende vader 30.000 euro schadevergoeding eiste. Ik ben zo benieuwd waarom. Wíe maakt mensen als die vader wát wijs? Welke belangen en zorgen woeden hier? Er zijn dus ouders die helemaal geen bezwaar hebben, maar de administratieve rompslomp ontmoedigt scholen de fotograaf te bellen.
