Telkens als ik zeg dat we `toen pas’ televisie hadden, denk ik dat ik dat moet toelichten. Hoezo toen pas televisie? 1962! Terwijl ik dit opschrijf, voel ik me iemand uit een tijdperk dat ontzettend ver weg is, onzin natuurlijk, want niets is lang geleden in ons korte leven.
Als je dom bent, weet je dat dan van jezelf? Misschien is het belangrijk eerst vast te stellen wat dom is. Breed begrip. We gaan er intuïtief mee om, kan waarschijnlijk niet anders. We koppelen het aan mensen, niet andersom: ik bedoel, wet definiëren niet wat dom is en zeggen vervolgens wie dat dús zijn. We kunnen het trouwens alleen hebben over de mensen die we kennen, persoonlijk of uit bijvoorbeeld de media.
De lente gedraagt zich wat stamelend, Op volle kracht, terughoudend, soms weer even weg, geen peil op te trekken. Misschien komt het door de toestanden in de wereld en natuurlijk ook de staat van ons land, misschien heeft de lente er niet echt zin in. Lentekriebels zijn er dan weer wel. Het woord valt in ieder geval vaker dan afgelopen jaren, af en toe lijkt het net alsof ze bedreigd worden, die kriebels, en dan worden ze zwaarder dan je van de lente mag verwachten.
Op het grote plein hier in de buurt gebeurt van alles. Op een hoek staat een niet al te grote kerk, er is een speelplaatsje voor jonge kinderen, er is een oud gebouwtje waar koffie en frisdranken te koop zijn, op zaterdag en maandag is er markt en op een andere hoek een terras dat bij een café hoort dat beroemd is om zijn appeltaart. Voor die appeltaart kunnen mensen een kwartier, lánger nog, in de rij staan. Regen maakt niets uit.
We zitten over de helft van De Week van het Geld. Die is vooral voor scholieren bedoeld, maar zo’n week heeft natuurlijk een uitstraling op ons allemaal, zeker voor wie met scholieren te maken heeft. Met welke vragen komen ze thuis?
In een van de interviews met de pas benoemde Denker der Nederlanden, David van Reybrouck, zegt hij dat we niet zo bang moeten zijn dat de Russen ineens oprukken in Europa. Hij wijst naar Oekraïne. Rusland doet er al behoorlijk lang over dat land te bemachtigen, en heeft daarbij onder meer hulp nodig van duizenden Noord-Koreaanse soldaten, over wie we overigens niets meer horen. Lukken doet het waarschijnlijk niet. Voor Oekraïne is die agressie van Rusland verschrikkelijk, maar ze zullen vast niet zo snel voor onze grenzen staan, de Russen dus.
In Hilversum vond zaterdag het My First Smartphone-festival plaats. Had ook Mijn Eerste Smartphone-festival kunnen heten, maar in het Engels klinkt het gewichtiger. Het was vooral voor kinderen. Bedoeling was dat ze leerden `slim en veilig’ met het apparaat om te gaan. Uiteraard gaan kinderen daar niet uit zichzelf naartoe, ze hebben wel wat anders te doen, lekker met hun smartphone. Ze worden door hun ouders meegenomen, benauwend uitje. Daarom zal alle nuttige informatie die daar wordt verstrekt, niet enorm gaan werken.
Gelukkig wordt me niet vaak gevraagd of ik voor of tegen het koningshuis ben. Niet dat ik die vraag vrees, maar ik vind het geen interessante kwestie, waarmee ik niet zeg dat de monarchie geen interessante kwestie is. Ik beschouw het als een probleem dat ik geen stevig antwoord paraat heb. Ik houd van theater, dáárom kan ik het doen en laten van ons koningshuis gefascineerd volgen, ook alle onzin die erbij komt kijken. Soms kan het ook een functie hebben, bij rampen bijvoorbeeld. Het is dan verbindend, zoals dat heet.
Als ik in Hilversum ben om in een radioprogramma mijn zegje te doen, zie ik bijna altijd presentator Astrid Kersseboom, in een gang, zittend op een bureau, en ook bijna altijd, en daarom meld ik dit, schaterend, niet in haar eentje, nee, met collega’s om haar heen die ook plezier hebben, wat volgens mij komt door iets wat zij vertelt. Kan ze blijkbaar aanstekelijk. Wat zij zegt, hoor ik niet, maar door de vrolijkheid die ze veroorzaakt, krijg ik ook een goed, ja, nog beter humeur.
Bevriende buurman zegt dat hij naar het tuincentrum gaat. Of ik zin heb mee te gaan. Neem aan dat hij een grapje maakt. Van tuincentra word ik bedroefd. Dat weet hij ook wel. Of mijn humeur raakt zo van slag dat het me een halve dag kost dat te corrigeren.
