Woord dat ik vorige week voor het eerst hoorde: thuiswoonschaamte. En bij die eerste keer dacht ik meteen: als je je thuis thuis voelt, waarvoor zou je je dan schamen? Maar dat is te kort door de bocht. Het zijn jongvolwassenen die noodgedwongen nog of weer bij hun ouders wonen en voelen dat ze niet voldoen aan een sociale norm: als je in de 20 bent, moet je toch op jezelf kunnen staan? Ik heb makkelijk praten, maar waarvoor zou je je moeten schamen? Iedereen met wie je te maken hebt, kan weten dat je het liever anders had. De tijd werkt helaas niet mee.
De emoties van demissionair staatssecretaris Hans Vijlbrief over het gas in Groningen maakten ook op mij indruk. Moet het anders zeggen: raakten me. Een VVD-senator gooide onverwacht zijn kont tegen de krib en wist zo net nog niet of de Groningse gaskraan zou moeten dichtgedraaid. Voordat de emoties van de staatssecretaris zicht- en voelbaar werden, zei hij: “Ik ga langer vertragen vanuit de Eerste Kamer niet meemaken. Dan vertrek ik, ga ik fijn in de Tweede Kamer zitten en ga ik daar mijn rol spelen.”
Een jaar of veertien zal ik zijn geweest toen ik in een Nijmeegse boekwinkel een verhalenbundel opensloeg van een schrijver van wie ik nog nooit gehoord had, Vladimir Nabokov, nu een van de belangrijke auteurs in mijn boekenkast. Het boek was getiteld Lente inFialta en ik las het begin van het titelverhaal. Fialta is een dorp aan zee en in die eerste zinnen wordt beschreven hoe het daar ruikt. Mij overkwam een sensatie die ik nog niet kende: ik róók wat daar stond, het waren niet alleen woorden.
We kennen het waarschijnlijk allemaal: je weet iets wat verder niemand mag weten, het is geheim en je hebt enorm beloofd het geheim te houden. Als verder niemand weet dat je dat geheim hebt, is er niets aan de hand. Het veroorzaakt echter een prettige spanning als iedereen om je heen wéét dat je wat weet wat verder niemand mag weten. Met prettige spanning bedoel ik natuurlijk als het om iets gaat dat geen verschrikkelijke gevolgen heeft. Je bent in een groot gezelschap aan het natafelen en dan gaat iemand vissen: “Zou een van ons het óók kunnen weten?”
Bij levenskunst hoort ook dat je sterk leert omgaan met nuttige inzichten. Misschien wel met álle inzichten. Een nuttig inzicht kan ook betekenen dat een inzicht niet per nuttig hoeft te zijn. Maar ik heb het nu over werkgerelateerde, dus ja: nuttig. Bijvoorbeeld af en toe uit die stoel komen en wat aan lichaamsbeweging doen. Keer of tien door de knieën gaan, stel kranige push-ups, wandeling maken.
Nieuwe lente, nieuw geluid: in Frankrijk is servies uitgevonden dat geen lawaai maakt, niet meer klettert. In keukens doen zich gezondheidsproblemen voor, stress en vermoeidheid, gevolg van de felle herrie van borden en schalen die op elkaar gestapeld worden of op de grond aan scherven vallen. Eind dit jaar komt het servies ook deze kant op, niet alleen voor in restaurantkeukens, voor ons allemaal.
Op schooldagen is het hier tussen 8 en half 9 altijd spitsuur en tussen 3 en 4 ook. Ouders transporteren hun kinderen naar en van school, vooral in bakfietsen en met de auto. Gewone fietsen, met zitje voor- of achterop zijn in de minderheid.
Kleine berichten kunnen ook tot diep nadenken stemmen. Kamervoorzitter Martin Bosma heeft Thierry Baudet een brief gestuurd. Daarin staat dat Baudet zijn collega Jesse Klaver twee keer bedreigd heeft. Dat weet Baudet zelf ook wel, maar Bosma heeft aangedrongen op fatsoen, moeilijk woord voor Baudet.
Waar een klein land groot in kan zijn! Denk ik niet vaak, maar gisteren wel, even, toen ik in deze krant las over het bezoek dat onze demissionair premier bracht aan een onderwijsinstituut in Peking. Daar sprak hij studenten toe die Nederlands studeren.
Nogal haastig fiets ik voorbij de winkel vol Oude Dingen. De eigenaar zit voor de open deur ontspannen in de ochtendzon. Hij drinkt een pijpje bier. Het tafereel ziet er pico bello uit. Ik voel lichte jaloezie, een dunne stemming waarin zich de vraag mengt waarom ik dat nooit doe, lekker in de ochtendzon een pijpje bier drinken. Waarom vind ik het vroeg voor zoiets? Als ik bij de hoek ben besef ik dat ik niet alleen de eigenaar zag, maar ook wat er naast de deur stond.
