Hemel

Van de kinderen die ik ken, weet ik niet of ze ooit van de kindertelefoon gebruik hebben gemaakt. Misschien houden ze dat contact ook voor zich. In mijn kindertijd was zo’n telefoon er niet, maar kinderen zaten toen ook nog anders in elkaar, ook omdat de tijd anders was.
Er is nu ook een oudertelefoon, dus voor ouders die qua kinderen een belangrijke hulpvraag hebben. Ik hoorde het gisterochtend op de radio. De presentator vroeg naar een voorbeeld van een vraag: “Hoe houd ik alle ballen in de lucht?”
Sterke vraag. Kan me voorstellen dat die ook leeft bij mensen die geen ouders zijn. Maar ja, voor hen is er geen speciale telefoonservice.
Tijd geleden zou ik dan best graag gebeld  hebben. Ergens in de jaren negentig van de vorige eeuw moest ik van mezelf zo veel ballen in de lucht houden dat ik het zicht op de hemel erboven kwijt was. Werd er benauwd van. 
Mensen die het goed met me voor hadden, zeiden dat ik `met iemand’ moest gaan praten. Zo heet dat: met iemand praten. Een therapeut! Na me een tijdje beluisterd te hebben, gaf die me een pilletje waarvan ik ontzettend laconiek werd. Over alles. De ballen die ik in de lucht moest houden, konden me steeds minder schelen. Is niet goed, er is een tussenweg. Die leerde ik bewandelen.
Als ik aan het begin van de dag aan de ballen dacht, kon ik voorheen in enorme spanning verdwalen. Was over.
Dankzij de therapeut en vooral dankzij het pilletje. Dus eerst stelde ik vast hoeveel uur ik die dag in bedrijf was. En dan kwam er een wezenlijke vraag: wat is het belangrijkste wat ik moet doen? Dat dus eerst. Wat is daarna het belangrijkste?
Doe ik nog steeds. Simpel is het, maar zo moet je over ballen denken. En sommige lekker laten vallen.