Account

Het gaat maar niet over. Nog steeds ben ik een groot voorstander van de gewone winkel, in plaats van de digitale. Niets is gewoon, maar ik bedoel de winkel met etalage, deur, toonbank, iemand die vraagt: “Kan ik je helpen?”
Altijd een prachtige vraag.
“Ja, je kunt me zeker helpen. Wat aardig dat je dat vraagt, even kijken, hoe heet je, o ja, ik zie het, je naam hangt aan je halsketting, Joyce, wat aardig dat je dat vraagt, Joyce. Zullen we een Tequila Sunrise gaan drinken in het café op de hoek? Het is er echt een namiddag voor, lekker herfstig en zo. En dan praten we wat en zeg jij een paar keer dat alles, álles goed komt. Dan help je me enorm.”
Natuurlijk zorg ik ervoor dat mijn antwoord in geen enkel opzicht een grensoverschrijdende uitstraling heeft. Nee, opluchting, vreugde: iemand biedt hulp aan en je bent hartstikke blij toe te geven dat je die goed kunt gebruiken in deze tijd van het jaar, de donkere dagen die over een paar weken feestdagen worden genoemd.
Je gééft het antwoord niet, maar je bezoek aan de winkel is al geslaagd als de mogelijkheid ertoe bestaat. Het leven wordt er inniger door.
Ik koop wat ik kopen moet, vraag Joyce of ik het mag ruilen, zij zegt dat dat natúúrlijk kan, ze wenst je een fijne dag, jij zegt dat je dat haar ook wenst en loopt weer voorzichtig het grijze daglicht in.
En je hoeft het contact van zojuist niet te evalueren.
Bij het digitaal winkelen moet dat wel. In deze periode ben ik er soms op aangewezen. Vanwege pakjesavond. Op een van de verlanglijstjes staat bijvoorbeeld iets waarvan ik niet weet wat het precies is. Account aangemaakt, puik wachtwoord, ding aan geklikt. Uur na bezorging komt de vraag of bezorging beviel.
Help, Joyce, help!