Afsluiten

De laatste dagen van augustus hebben voor mij dezelfde lading als die aan het einde van het jaar. Lading is misschien een raar woord, maar ik bedoel dat ze in het teken staan van afscheid en perspectief. Afscheid van de zomer, hoewel die zich best nog even kan roeren, maar niet zo opdringerig als eerder, en het vooruitzicht van de herfst, het seizoen van de vergankelijkheid, maar die vergankelijkheid is tijdelijk, we weten dat alles weer opnieuw begint, gewoon in winterse rust wat geduld opbrengen. En opnieuw leren optimistisch te zijn, ook al geeft de grote wereld daar geen spatje aanleiding toe.
Maar toch: graag leef ik toe naar de gouden dagen van eind september en begin oktober, waarin je in ieder park en bos in een sfeervolle film vol zacht stamelende levensvragen loopt. Van de net niet koude kou in de lucht ga je helder denken en thuis mag je die gedachten nog een keer ordenen terwijl je naar de Herfst uit de Vier Jaargetijden van Vivaldi luistert.
Goed, eerst nog even heen door de aankondigingen van wat je in het nieuwe seizoen allemaal moet gaan zien in theater en bioscoop en echt moet lezen en beluisteren. Je kunt ervan in de war raken en ook aangetast worden door vreemd schuldgevoel omdat je zeker weet dat je maar paar mespuntjes van dat alles tot je kunt nemen.
Wat geen kwaad kan is dat we ons afsluiten voor de loze verkiezingspraatjes die dwingend door onze dagen ruisen. Is al begonnen en telkens vraag je je af: waar moet of kan ik me aan vasthouden? Die vraag is beter dan mee bewegen met al die meningen en meninkjes die door elkaar heen tuimelen
Is ook het prettige van de R in de maand, je wordt er automatisch wat introverter van. De R van Rustig nou maar.