Afwachten

Vrijdag kreeg in het praatcafé van Sven Kockelmann eerst mevrouw Yesilgöz het woord. Ze zei dat de wereld er vanaf vandaag anders uitzag. Niet beter, dat was duidelijk. Ze had net als wij de ruzie tussen de presidenten Trump en Zelensky gezien, die verbijsterende en kinderachtige gang van zaken, Trump die Zelensky niet liet uitpraten en steeds luider van alles dreigend herhaalde, bijgestaan door zijn handlanger Vance. 
Onheilspellende was dat waaróver het ging, helemaal niet kinderachtig was. 
Dát bedoelde mevrouw Yesilgöz toen ze haar zorg uitte.
Deelde ik wat ze vond en voelde? Denk het wel, maar het is even afwachten. Hoor ik me de laatste dagen vaak zeggen in gesprekken over onze getergde wereld: “Even afwachten.”
Mijn leven duurt al best lang en ik hoef er niet eens over na te denken als ik me afvraag wanneer ik vaker in pessimisme verzeild raakte. Eerste keer was op 22 november 1963 toen president Kennedy werd vermoord. Ik zag hoe bij mijn geschokte ouders en hun vrienden het geloof in de nieuwe tijd meteen verschrompelde. Was nog te jong om het allemaal te begrijpen, maar toch begreep ik het. 
Tweede keer was op 11 september 2001, de onvoorstelbare aanslag in New York. 
Vrijdag is erbij gekomen. Denk ik.
Als ik me beperk tot Nederland: 6 mei 2002 de moord op Fortuyn, 2 november 2004 de moord op Theo van Gogh en vorig jaar de verkiezingsoverwinning van de PVV, de ondergang van weldenkendheid en fatsoen.
Maar nu is het vooral de toestand van de grote wereld, van het stamelende Europa. Als dit de derde keer is dat ik mijn hart vasthoud, valt dat dan mee? Of zal ik mijn hart snel zal moeten loslaten, met de handen omhoog omdat we niet meer weten wat er echt aan de hand is.