Algemeen

Rond 6 uur gisterochtend liep ik naar de hoek om daar de vuilniszak neer te zetten. Het was nog donker en het leek alsof het misschien wel de hele dag donker zou blijven, het regende bovendien onbarmhartig, de hemel huilde zoals een hemel in januari kan huilen, en bij de vuilniszakken die we hier op de hoek moeten plaatsen omdat de vuilniswagen niet door de autovrije straat rijdt, trof ik een buurvrouw van wie ik alleen de luide stem ken.
“Beste wensen, buurman!” zei ze te hard voor het te vroege uur.
Op de eerste dag van het jaar hoorde ik me `insgelijks’ mompelen toen een vriendelijke voorbijganger me Gelukkig Nieuwjaar wenste, en nam ik me enorm voor voortaan niet meer `insgelijks’ te zeggen, want dat is net zo erg als `Ik mag niet klagen’ antwoorden op de vraag hoe het met je gaat.
Nu vind ik `de beste wensen’ helaas ontzettend algemeen. Terwijl ik dit noteer, wil ik piepkleine problemen niet te groot moet maken, maar ja, hoe weet je dat jouw wensen de beste zijn? Snap ook wel dat je bedoelt dat je iemand het allerbeste toewenst, maar als je dat een keer of tien vrij snel achter elkaar hoort, zoals deze dagen het geval is, zijn het beste wensen die meteen verpieteren.
“Ja, laten we het zo mooi mogelijk maken,” zei ik, woorden die onwaarschijnlijk klonken in de donkere, drijfnatte ochtend bij een brakke berg vuilniszakken waarvan er nogal wat waren opengescheurd door de blikjeszoekers. Tegelijkertijd vroeg ik me af: hoe doen we dat, het jaar zo mooi mogelijk maken? Volgens mij best een goede vraag, maar je gaat de mogelijke antwoorden natuurlijk niet met iedereen bespreken, want dan raak je aan het begin van het jaar al overbelast. En je hebt je handen vol aan januari!