Alles

Altijd ben ik gefascineerd door de waarheid van herinneringen. Maak je in een herinnering meer van de gebeurtenis van toen? Waarheid is een relatief begrip. In de meeste gevallen vind ik dat wat je gelooft waar is, in ieder geval voor jou.
Als kind van een jaar of vijf kon ik, vooral in mijn bed, diep nadenken over wat ik me bij de eeuwigheid voorstelde. Of de oneindigheid van het heelal. Of bij het begin van alles. Hoe kon er óóit iets beginnen als er niets was?
In ons rooms-katholieke gezin was het helder dat God alles geschapen had, niet in 7 dagen, nee, mijn vader legde uit dat dat een verhaal was. We bedachten verhalen voor alles wat we niet goed konden begrijpen. Die verhalen hoefden niet waar te zijn, als ze ons maar beetje hielpen. Maar God zat wel achter alles, het heelal, alles daarin, waaronder ook onze aarde.
Ik vroeg wáár God was toen hij aan het karwei begon en mijn vader zei dat ik niet aan één bepaalde plek moest denken, maar dat God óveral was.
Hield me ook enorm bezig: hoe kan God overal zijn? Wat is overal in de oneindigheid van alles? Ook leefde ver weg de vraag waaróm God het allemaal had opgezet, maar die liet ik niet echt aan de orde zijn.
Ik herinner me die beladen uren in mijn bedje, maar is het wel een herinnering? Het is nooit opgehouden, zoveel jaren en bedden later.
Natuurlijk worden die gedachten gevoed door nieuwe informatie. Nu lees ik bijvoorbeeld dat drie Nijmeegse wetenschappers een idee hebben over wanneer het einde der tijden zich aandient. Duurt nog even. Als ik het goed begrijp gaat het over miljarden jaren. Ze zeggen ook hoe. De rest van mijn leven zal gepieker hierover mijn slaap uitstellen, ook omdat ik soms dat einde al vaag voel.