Arendsoog

Er zijn ouders die niet tegen hun kinderen willen liegen en daarom Sinterklaas en alles wat om hem heen hangt, links laten liggen. Of rechts – in deze tijd van politieke overwegingen moeten we alle mogelijkheden open houden.
Ik vind ook dat ouders niet moeten liegen. Niemand moet dat doen. De waarheid is niet altijd makkelijk, maar uiteindelijk toch het beste baken. Maar je hebt liegen en liegen.
Toen ik een jaar of zes was, zei mijn moeder niet tegen me: “Jongen, dat hele verhaal over Roodkapje is verzonnen. Er is echt niets van waar. Die wolf kon helemaal niet praten en bleef ook met zijn tanden van die oma af. Sorry dat ik je dat op de mouw heb gespeld.”
Mijn beste vriendje en ik speelden in onze kindertijd vaak in het donkere bos achter zijn huis. Dan zei ik tegen hem: “Jij bent Winnetou en ik ben Arendsoog en we gaan de boeven vangen die zich in de boshut hebben verborgen.”
Jaren daarna werden we ouder en wijzer, beetje, maar we hebben ons  nooit verontschuldigd over die gang van zaken, terwijl het niet waar was: hij was Winnetou niet en ik niet Arendsoog.”
Ik hield uit mezelf op in Sinterklaas te geloven. Dat inzicht kwam toen ik de buurman zich in de bijkeuken zag verkleden en door de zenuwen vergat de baard om te doen. Ik nam mijn ouders niet kwalijk dat ze geheim hadden gehouden dat Sinterklaas niet bestond.
Ik zeg het in de woorden van nu, maar als kind snap je heus wel dat we onze fantasie nodig hebben om het leven en de veeleisende werkelijkheid spannend en leuk te houden. Bovendien begrijpen we meer van onszelf door in verhalen te geloven. Een kind weet dat zonder te weten dat het dat weet.
Je moet er niet aan denken dat alles alleen maar is wat het lijkt te zijn.